Καλά χριστούγεννα?

 Πριν εννιά μέρες , έξω απ'τη Λέσβο, εικοσιένας άνθρωποι πνίγηκαν. Αυτό το χριστουγεννιάτικο διήγημα είναι αφιερωμένο στη μνήμη τους.

         Ο Σαμίρ και η Λεϊλά είχαν φύγει απ'την Παλαιστίνη αρχές του Οκτώβρη του 2012, έχοντας (αρχικό) προορισμό την Ελλάδα. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του δουλέμπορου, γύρω στα μέσα Δεκέμβρη θα έφταναν στα τουρκικά παράλια και από εκεί σε κάποιο κοντινό ελληνικό νησί. Όταν ξεκίνησαν την οδύσσειά τους, η Λεϊλά ήταν έξι μηνών έγκυος, και αυτό που ήθελαν και οι δύο ήταν να έχουν φτάσει στον προορισμό τους μέχρι το τέλος του Δεκέμβρη, για να μην γεννήσει  πάνω στο ταξίδι.

         Και τώρα, έχοντας επιτέλους φτάσει στις τουρκικές ακτές, με λίγα μίλια μόνο να τους χωρίζουν απ'την Ευρώπη, o Σαμίρ αισθάνθηκε αισιόδοξος για πρώτη φορά μετά από πολλούς μήνες. Τελικά άξιζε το ρίσκο που πήραν, και οι απίστευτες κακουχίες των δυόμισι τελευταίων μηνών. Υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκε ότι η μικρή δεν θα άντεχε και θα απέβαλλε, αλλά ευτυχώς όταν πέρναγαν από τον Λίβανο στη Συρία, ένας καλός χωρικός τους χάρισε ένα γαϊδουράκι. Έτσι λοιπόν, το καραβάνι των κατατρεγμένων μπήκε στην Τουρκία και άρχισε την καθημερινή μάχη με το  αφιλόξενο έδαφος αυτής της απέραντης χώρας. Η Λεϊλά αποδείχτηκε πολύ γενναία, και με τη βοήθεια των υπόλοιπων γυναικών κατάφερε να μπει στο μήνα της χωρίς προβλήματα. Σε λίγες μέρες θα γένναγε στα ζεστά, σε κάποιο στάβλο του ελληνικού νησιού.

          Η νέα ζωή που ξεκίναγαν σήμερα θα ήταν σίγουρα καλύτερη από τη φρίκη που βίωναν στην Παλαιστίνη τις τελευταίες δεκαετίες. Τον τελευταίο χρόνο ο Σαμίρ  είχε κατασκευάσει τόσα πολλά παιδικά φέρετρα στο μαγαζί του, ώσπου στο τέλος δεν άντεξε και σκέφτηκε να ζωστεί τα εκρηκτικά και να πάει από κεί που’ρθε. Το αποτέλεσμα όμως θα ήταν κι άλλα παιδικά φέρετρα κι από τις δύο πλευρές. Τελικά, τη μέρα που βομβαρδίστηκε η γειτονιά του αποφάσισε να κάνει μια καλή πράξη, βοηθώντας μια έγκυο να φύγει απ’τη χώρα, καθώς όλη η οικογένειά της σκοτώθηκε. Ήταν πολύ μεγάλος και δεν ήξερε αν θα τα καταφέρει, αλλά τουλάχιστον τώρα είχε ένα σκοπό.

          Κοίταξε τα  φώτα του απέναντι νησιού, βοήθησε τους τελευταίους συνταξιδιώτες του να μπουν στη βάρκα και ανέβηκε. Έκατσε δίπλα στη Λεϊλά, και προσπάθησε να δει την έκφραση του προσώπου της, αλλά το άδειο φεγγάρι δεν ήθελε. Στη φωνή της διέκρινε ευτυχία, ελπίδα και ευγνωμοσύνη, και σε λίγο κλαίγανε και δύο από χαρά. Όταν έφτασαν στη μέση της απόστασης που τους χώριζε από το όνειρο, όλοι στη βάρκα ήταν ενθουσιασμένοι και έκαναν κουπί με τα χέρια, κι όταν ο θάνατος άρχισε να κυκλώνει τη βάρκα, μόνο η Λεϊλά το κατάλαβε, με κάποιο ένστικτο που είχε αποκτήσει τους τελευταίους οχτώμισι μήνες. Έκλεισε τα μάτια, έσφιξε την κοιλιά με τα χέρια της, και είδε το μέλλον που τελικά δεν θα συναντούσε. Είδε ανθρώπους με στολές να βασανίζουν  μετανάστες μέσα σε στρατόπεδα, είδε τους κατοίκους της Ελλάδας να τους συμπεριφέρονται σα σκουπίδια, είδε κτήνη να σκοτώνουν ανθρώπους ατιμώρητα, είδε συμπατριώτες της νεκρούς μέσα σε φορτηγά ψυγεία.

          Τώρα που ο χρόνος είχε σταματήσει και η Λεϊλά ήξερε ότι το παιδί της δεν θα γεννιόταν ποτέ, θυμήθηκε εκείνο το ένστικτο που όλο και δυνάμωνε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της, ότι θα έκανε γιο και κάποια μέρα θα γινόταν ο πιο αναγνωρίσιμος άνθρωπος της Γης. Λίγο πριν πεθάνει, της αποκαλύφθηκε ότι αν τελικά συνέβαινε αυτό, δεν θα αργούσε η στιγμή που οι σκατόψυχοι, κομπλεξικοί, μισάνθρωποι εξουσιομανείς αυτού του πλανήτη θα καπηλεύονταν τον αγέννητο γιο της για να ασκήσουν ψυχολογική και σωματική βία σε δισεκατομμύρια ανθρώπους για δύο χιλιετίες.

          Έτσι λοιπόν ο Χριστός δεν γεννήθηκε ποτέ, και οι εικοσιένας άνθρωποι που πνίγηκαν πριν εννιά μέρες έχουν ξεχαστεί από τους φιλόξενους έλληνες. Τον Σαμίρ και τη Λείλά δεν τους θρήνησε κανένας, καθώς η οικογένεια της Λεϊλά σκοτώθηκε στον βομβαρδισμό, και ο Σαμίρ είχε χάσει τη γυναίκα και τα παιδιά του πριν πολλά χρόνια.

Δεν σου είπα, πήρα το καινούριο i-phone και γαμάει. Καλά χριστούγεννα?