Ιφιγένεια Παπακωνσταντίνου - Τα ριάλια

Με μεγάλη εποτυχία πραγματοποιήθηκε το βράδυ  της Πέμπτης το πανελλήνιο

ανταλλακτικό παζάρι γλίτσας στους μαγευτικούς Αντίψοφους.

Στον τραγουδιστικόν διαγωνισμόν εστήθησαν 4 σκηνές (τα λεγόμενα stages),

 εκ των οποίων η μία είχε ελεύθερη είσοδο και αι υπόλοιπαι εφυλάσσοντο από

αιμοχαρή  μαντρόσκυλα και λοιπούς καταπατητές των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Η ανοιχτή σκηνή είχε μεγαλειώδη προσέλευση κόσμου, και όπως ήταν αναμενόμενο,

τα βραβεία εσάρωσε η Ιφιγένεια Παπακωνσταντίνου, μια ατιμασμένη Ελληνοαγγλίδα

κόρη, η οποία με τη βοήθεια της μπάντας της υπνώτισε τους θεατές με μια ομολογουμένως δακρύβρεχτη διασκευή του διαχρονικού άσματος Τα ριάλια.

Το συγκρότημα που διαμαρτυρήθηκε περισσότερο απ'όλους για το αποτέλεσμα, ήταν και αυτό που είχε στήσει τον διαγωνισμό. Στην πραγματικότητα ήταν μόνο ένας άνθρωπος, αλλά η πολυσχιδής προσωπικότητά του δεν τον είχε αφήσει να κάνει καριέρα στο ουανμανμπαντιλίκι. Επιπροσθέτως, η ποσότητα του λίπους γύρω του, του έδινε τη βεβαιότητα ότι περιστοιχίζεται μόνιμα από τρεις ανθρώπους τουλάχιστον. Το επονείδιστο αποτέλεσμα ήταν να είναι απολύτως πεπεισμένος ότι παίζει σε συγκρότημα, με την απόλυτη αποδοχή και συγκάλυψη της ισχνής πλειοψηφίας του μικρόκοσμου των Αντίψοφων.

Οι Πομφόλυγες, όπως ήταν το όνομά τους, είχαν ζητήσει απ'την αρχή να μην διαγωνιστούν,
 γιατί έπασχαν όλοι από νικοφοβία. Το υπερχρεωμένο εγώ τους ορκιζόταν στα κόκκαλα της
 μάνας του ότι δεν υπήρχε ικανός αντίπαλος στον ορίζοντα, έτσι κάθε πιθανή αναμέτρηση

μετατρεπόταν αυτόματα σε σίγουρη επιτυχία, με αποτέλεσμα οι νίκες να συσσωρεύονται 
χωρίς να έχουν δοθεί ποτέ μάχες, και κάποια γκρίζα Πέμπτη όλοι αυτοί οι υποθετικοί θρίαμβοι
 να είναι τόσοι πολλοί ώστε να επισκιάσουν το απύθμενο εγώ τους.

Έτσι λοιπόν προκαθόρισαν τον νικητή και προτίμησαν να οχυρωθούν σε μία υπερβολικά φυλασσόμενη μουσική σκηνή. Άκομα και οι οπαδοί τους έφαγαν ξύλο στην προσπάθεια των μπράβων να μην πλησιάσει κανένας τη συναυλία των υπέρμετρα αλαζόνων και υπερβολικά προκλητικών Πομφολύγων. Και όταν έφτασε η ώρα των απονομών, κόαζαν σαν θιγμένοι φρύνοι, 
λες και όλο το δίκιο του κόσμου βρισκόταν στη μέσα αριστερή τσέπη του σακακιού τους.

Ακολουθεί το άσμα που αρίστευσε εις τον τραγουδιστικόν διαγωνισμόν :