ΤΙ ΟΜΑΔΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΗΜΙΘΕΟΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ

Ο Ερμής και ο Γανυμήδης ήταν σίγουρα βάζελοι. Αυτό το συμπεραίνουμε απ’το γεγονός ότι ο Ερμής είχε φτερά στα πόδια και ο Γανυμήδης ήταν η παλλακίδα του Δία, του μοναδικού γαύρου απ’τους δώδεκα. Αεκτζής δεν υπήρχε ανάμεσά τους, γιατί δεν υπήρχε το  βυζάντιο τότε. Ο Ήφαιστος δεν έδινε σημασία σε αυτά, αλλά δήλωνε Πιερικός, γιατί ήταν η πιο κοντινή ομάδα και βαριόταν τις εκδρομές.

Όσο για τους υπόλοιπους, οι γυναίκες δεν ασχολιόντουσαν, εκτός απ’τις βαζελούδες Αθηνά και Ήρα (Βαρδινογιάννη). Ο Άρης είναι περιττό να αναφέρουμε τί ομάδα ήταν και ο Απόλλωνας ήταν ιδιάζουσα περίπτωση. Ενώ αυτός απεχθανόταν το ποδόσφαιρο, μια χούφτα αγρότες γύρω απ’την Αθήνα τον ενέπλεξαν στην υπόθεση και έτρωγαν ξύλο, χιόνια και κρύα για πάρτη του, ώσπου στο τέλος έγραψε, μελοποίησε και ερμήνευσε τον ύμνο της ομάδας τους και τον αφήσανε ήσυχο. Από τότε, όπου παίζει ο Απόλλωνας έχει πάντα ήλιο.

Τέλος, ο Ποσειδώνας ήταν Liverpool. Η αιώνια δυσαρέσκεια του Δία για τις οπαδικές προτιμήσεις του αδερφού του είχε προκαλέσει κοσμογονικά γεγονότα που αναφέρονται στις μυθολογίες πολλών λαών.

Υ.Γ.

Η Β’ εθνική των ημίθεων ( Ηρακλής, Απόλλων Καλαμαριάς) δεν μας αφορά.

Ο Μίνωας ήταν Α.Ο. Χανίων και ήταν ευτυχισμένος που ο Δίας πήδαγε τη γυναίκα του Βαρδινογιάννη.

Καλά χριστούγεννα?

 Πριν εννιά μέρες , έξω απ'τη Λέσβο, εικοσιένας άνθρωποι πνίγηκαν. Αυτό το χριστουγεννιάτικο διήγημα είναι αφιερωμένο στη μνήμη τους.

         Ο Σαμίρ και η Λεϊλά είχαν φύγει απ'την Παλαιστίνη αρχές του Οκτώβρη του 2012, έχοντας (αρχικό) προορισμό την Ελλάδα. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του δουλέμπορου, γύρω στα μέσα Δεκέμβρη θα έφταναν στα τουρκικά παράλια και από εκεί σε κάποιο κοντινό ελληνικό νησί. Όταν ξεκίνησαν την οδύσσειά τους, η Λεϊλά ήταν έξι μηνών έγκυος, και αυτό που ήθελαν και οι δύο ήταν να έχουν φτάσει στον προορισμό τους μέχρι το τέλος του Δεκέμβρη, για να μην γεννήσει  πάνω στο ταξίδι.

         Και τώρα, έχοντας επιτέλους φτάσει στις τουρκικές ακτές, με λίγα μίλια μόνο να τους χωρίζουν απ'την Ευρώπη, o Σαμίρ αισθάνθηκε αισιόδοξος για πρώτη φορά μετά από πολλούς μήνες. Τελικά άξιζε το ρίσκο που πήραν, και οι απίστευτες κακουχίες των δυόμισι τελευταίων μηνών. Υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκε ότι η μικρή δεν θα άντεχε και θα απέβαλλε, αλλά ευτυχώς όταν πέρναγαν από τον Λίβανο στη Συρία, ένας καλός χωρικός τους χάρισε ένα γαϊδουράκι. Έτσι λοιπόν, το καραβάνι των κατατρεγμένων μπήκε στην Τουρκία και άρχισε την καθημερινή μάχη με το  αφιλόξενο έδαφος αυτής της απέραντης χώρας. Η Λεϊλά αποδείχτηκε πολύ γενναία, και με τη βοήθεια των υπόλοιπων γυναικών κατάφερε να μπει στο μήνα της χωρίς προβλήματα. Σε λίγες μέρες θα γένναγε στα ζεστά, σε κάποιο στάβλο του ελληνικού νησιού.

          Η νέα ζωή που ξεκίναγαν σήμερα θα ήταν σίγουρα καλύτερη από τη φρίκη που βίωναν στην Παλαιστίνη τις τελευταίες δεκαετίες. Τον τελευταίο χρόνο ο Σαμίρ  είχε κατασκευάσει τόσα πολλά παιδικά φέρετρα στο μαγαζί του, ώσπου στο τέλος δεν άντεξε και σκέφτηκε να ζωστεί τα εκρηκτικά και να πάει από κεί που’ρθε. Το αποτέλεσμα όμως θα ήταν κι άλλα παιδικά φέρετρα κι από τις δύο πλευρές. Τελικά, τη μέρα που βομβαρδίστηκε η γειτονιά του αποφάσισε να κάνει μια καλή πράξη, βοηθώντας μια έγκυο να φύγει απ’τη χώρα, καθώς όλη η οικογένειά της σκοτώθηκε. Ήταν πολύ μεγάλος και δεν ήξερε αν θα τα καταφέρει, αλλά τουλάχιστον τώρα είχε ένα σκοπό.

          Κοίταξε τα  φώτα του απέναντι νησιού, βοήθησε τους τελευταίους συνταξιδιώτες του να μπουν στη βάρκα και ανέβηκε. Έκατσε δίπλα στη Λεϊλά, και προσπάθησε να δει την έκφραση του προσώπου της, αλλά το άδειο φεγγάρι δεν ήθελε. Στη φωνή της διέκρινε ευτυχία, ελπίδα και ευγνωμοσύνη, και σε λίγο κλαίγανε και δύο από χαρά. Όταν έφτασαν στη μέση της απόστασης που τους χώριζε από το όνειρο, όλοι στη βάρκα ήταν ενθουσιασμένοι και έκαναν κουπί με τα χέρια, κι όταν ο θάνατος άρχισε να κυκλώνει τη βάρκα, μόνο η Λεϊλά το κατάλαβε, με κάποιο ένστικτο που είχε αποκτήσει τους τελευταίους οχτώμισι μήνες. Έκλεισε τα μάτια, έσφιξε την κοιλιά με τα χέρια της, και είδε το μέλλον που τελικά δεν θα συναντούσε. Είδε ανθρώπους με στολές να βασανίζουν  μετανάστες μέσα σε στρατόπεδα, είδε τους κατοίκους της Ελλάδας να τους συμπεριφέρονται σα σκουπίδια, είδε κτήνη να σκοτώνουν ανθρώπους ατιμώρητα, είδε συμπατριώτες της νεκρούς μέσα σε φορτηγά ψυγεία.

          Τώρα που ο χρόνος είχε σταματήσει και η Λεϊλά ήξερε ότι το παιδί της δεν θα γεννιόταν ποτέ, θυμήθηκε εκείνο το ένστικτο που όλο και δυνάμωνε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της, ότι θα έκανε γιο και κάποια μέρα θα γινόταν ο πιο αναγνωρίσιμος άνθρωπος της Γης. Λίγο πριν πεθάνει, της αποκαλύφθηκε ότι αν τελικά συνέβαινε αυτό, δεν θα αργούσε η στιγμή που οι σκατόψυχοι, κομπλεξικοί, μισάνθρωποι εξουσιομανείς αυτού του πλανήτη θα καπηλεύονταν τον αγέννητο γιο της για να ασκήσουν ψυχολογική και σωματική βία σε δισεκατομμύρια ανθρώπους για δύο χιλιετίες.

          Έτσι λοιπόν ο Χριστός δεν γεννήθηκε ποτέ, και οι εικοσιένας άνθρωποι που πνίγηκαν πριν εννιά μέρες έχουν ξεχαστεί από τους φιλόξενους έλληνες. Τον Σαμίρ και τη Λείλά δεν τους θρήνησε κανένας, καθώς η οικογένεια της Λεϊλά σκοτώθηκε στον βομβαρδισμό, και ο Σαμίρ είχε χάσει τη γυναίκα και τα παιδιά του πριν πολλά χρόνια.

Δεν σου είπα, πήρα το καινούριο i-phone και γαμάει. Καλά χριστούγεννα?

ΕΦΙΑΛΤΗΣ 23-03-12

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που κατέγραψα ένα όνειρό μου. Είναι Παρασκευή, 7:30 το πρωί και μόλις είδα έναν από τους πιο ρεαλιστικούς εφιάλτες της ζωής μου. Ακόμα και το στιλό δε γράφει καλά, λες και αρνείται να συμμετάσχει σε αυτό το έγκλημα.

Είδα ότι έμενα ακόμα με τους γονείς μου και το σπίτι μας ήταν στην Αγίου Κωνσταντίνου στο κέντρο. Είχαν μαζευτεί οι συγγενείς μας και κάποια στιγμή κατέβηκα να πάρω τσιγάρα για ένα θείο μου. Πήγα από τις σκάλες και όταν έφτασα στον πρώτο όροφο είδα ότι η πόρτα του απέναντι διαμερίσματος δεν υπήρχε και μέσα στο σπίτι ήταν ένα διπλό κρεβάτι με αποθηκευτικό χώρο από κάτω, απ'τον οποίο προεξείχαν δύο πόδια μέσα σε σκαρπίνια. Κοίταξα καλύτερα και είδα το πτώμα ενός ανθρώπου με κοστούμι. Κάτι μου θύμιζε το φιδίσιο πρόσωπό του και άρχισα να ψάχνω το δωμάτιο. Το σπίτι ανήκε παλιά στους θείους και τα ξαδέρφια μου, κάτι που είχα απωθήσει στο υποσυνείδητο, αλλά μου το υπενθύμισαν οι φωτογραφίες των ξαδερφιών μου στον καθρέφτη ενός επίπλου, σαν αυτά που έχουν οι αρτίστες στα καμαρίνια τους. Ενώ κοίταζα τον καθρέφτη, ένιωσα ένα παγωμένο χέρι στον ώμο μου, χωρίς όμως να υπάρχει κάτι πίσω μου. Έκανα ένα σάλτο προς τα δεξιά και γύρισα. Απέναντί μου στεκόταν ο πεθαμένος που είχα ενοχλήσει πριν από λίγο. Με κοίταξε με ύφος ύαινας και το μίσος ξεχείλιζε απ'τα κατακόκκινα μάτια του, πέρναγε απ'το γεμάτο ξεραμένους αφρούς στόμα του και απλωνόταν στο σαφρακιασμένο γκριζοπράσινο δέρμα του.Βγήκα τρέχοντας και κουτρουβάλησα τις σκάλες συνειδητοποιώντας ότι αυτός που με κυνηγούσε ήταν ο Robert Zoellick, ο πρόεδρος της παγκόσμιας τράπεζας.

Η Αγίου Κωνσταντίνου είχε τη συνηθισμένη νυχτερινή κίνηση και κατευθύνθηκα προς την πλατεία Καραϊσκάκη, ακολουθώντας ουσιαστικά τη ροή του πλήθους που προσέγγιζε με περιέργεια την πλατεία, στην οποία γινόντουσαν επεισόδια. Ήξερα ότι ο βουρδούλιακας με κυνηγούσε ακόμα, ήμουν σίγουρος, έτσι πλησίασα το κέντρο των ταραχών, εκεί όπου Πολωνοί οικοδόμοι πλακωνόντουσαν με Ουκρανούς νταβατζήδες. Η ένταση της στιγμής λειτούργησε ως ασπίδα για το νευρικό μου σύστημα και αμέσως με κατέκλυσε ένα συναίσθημα ηρεμίας και ασφάλειας. Όλα γύρω μου ήταν τόσο πραγματικά, τόσο καθημερινά, και ο πρόεδρος της παγκόσμιας τράπεζας δεν είχε καμία θέση σε αυτή την πτυχή της νυχτερινής Αθήνας. Εδώ που τα λέμε, δεν είχε καμία θέση ούτε στην πολυκατοικία στην οποία μεγάλωσα και έμενα ακόμα, γι'αυτό αγόρασα τα τσιγάρα του θείου και γύρισα πίσω. Μάλλον είναι περιττό να πω ότι δεν υπήρχε ανελκυστήρας, αλλιώς θα τον είχα χρησιμοποιήσει και πριν. Ανέβηκα στον πρώτο όροφο και είδα καπάκι από φέρετρο αντί για πόρτα, οπότε συνέχισα προς τα πάνω.

Οι τοίχοι σε αυτές τις πολυκατοικίες είναι αρκετά λεπτοί ώστε να αντιληφθώ ότι στο σπίτι μου διεξαγόταν μια έντονη λογομαχία ανάμεσα στους γονείς και τους συγγενείς μου. Όταν μπήκα, η διένεξη σταμάτησε τόσο απότομα που κατάλαβα ότι με αφορούσε, και όλοι με κοιτάζανε με ένοχο ύφος το οποίο όμως περιείχε και οίκτο. Προσπάθησα να τους αφηγηθώ αυτό που μου είχε συμβεί, αλλά το προηγούμενο θέμα συζήτησης φαινόταν αρκετά πιο σοβαρό και κανείς δε μου έδινε σημασία. Είχαν γυρίσει όλοι προς τους γονείς μου και προσπαθούσαν να τους πείσουν ότι είχε έρθει η ώρα να μου αποκαλύψουν κάτι που μου έκρυβαν για χρόνια. Μη μπορώντας να το αποφύγουν, οι γονείς μου με απολογητικό ύφος μου είπαν ότι ο πραγματικός μου πατέρας ήταν ο Γιώργος Βαρδινογιάννης.

Το σοκ ήταν τεράστιο, αλλά τουλάχιστον δεν ήμουν γιος του Robert Zoellick, γιατί έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, αυτή την εξέλιξη θα περίμενα. Έπνιξα ένα λυγμό και πήγα στο δωμάτιό μου για να ξυπνήσω.

NEW WORLD ORDER

Τον Φλεβάρη του 1994 είχε τις πιο κρύες νύχτες της ιστορίας του Νέου Κόσμου.Τα λέπια των αυτόχθονων και τα απόκοσμα ανέκδοτα τους είχαν αλαφιάσει το ρολόι της Φύσης και τα αποτελέσματα ήταν (νεο)κοσμογονικά.

Τέσσερεις Νεοκοσμίτες άραζαν σε ένα πάρκο στη Δάφνη και κοιτάζανε το στρογγυλό σχολείο.Η ημισέληνος περιδινιζόταν ανάμεσα στα σύννεφα και η απέραντη σκιά του κτίσματος έτρωγε τους επισκέπτες.

Ξαφνικά σηκώνεται ένας απ’αυτούς και αρχίζει να λέει, χαμηλόφωνα και υπνωτιστικά :

«Ήταν ένας Μπραχαμιώτης, ένας Δαφνιώτης και ένας Νεοκοσμίτης σε ένα αεροπλάνο.Σβήνουν οι μηχανές και πέφτουν στην κεντρική Αφρική, νύχτα, και να βρέχει.Τους πιάνουν οι αυτόχθονες και τους οδηγούν κόσμια στον φύλαρχο, ο οποίος τους σκανάρει, τους προσφέρει νερό σε ξύλινο σκεύος και τους αρχίζει στο λέπι .

“Που λέτε αλάνια, σε όλη τη ζωή μου, εξήντα χρόνια τώρα, έψαχνα την ερώτηση στην οποία δεν θα μπορώ να απαντήσω με τίποτα.Επειδή είμαι ξερόλας, αυτό είναι σχεδόν απίθανο να συμβεί, αλλά θα σας δώσω μια ευκαιρία.Σας προκαλώ, λοιπόν.Όποιος μου κάνει αυτή την ερώτηση, δεν θα καταλήξει στο μενού μας.”

Την ασφυκτική σιωπή έσπασε ο Μπραχαμιώτης, με ένα σαρδόνιο σπινθήρισμα να ψιλοκρύβει την αγωνία στη φωνή του.

“Δηλαδή τη στιγμή που ο καθρέφτης έτριζε, ο παράλληλος εαυτός σου γέλαγε και εσύ δεν ένιωθες και πολύ εσύ, αν δεν ξύπναγες, τώρα θα ήσουν νεκρός;”

Ο φύλαρχος γούρλωσε τα μάτια και έκανε ένα βήμα πίσω τρομαγμένος. Μπορεί να μην ήξερε τί έπινε ο Μπραχαμιώτης (και ούτε ήθελε να μάθει) αλλά η ερώτηση του ξύπνησε αρχαίες μνήμες. Μπορούσε όμως να απαντήσει; Σταύρωσε τα χέρια, πήρε ύφος και παράστημα και είπε

“Αν δεν ξύπναγα, θα έμπαινα σε κώμα, με ένα σαλεμένο εγκέφαλο να παρακολουθεί τα αιώνια δευτερόλεπτα της ακινησίας. Αλλά νεκρός δεν θα’μουνα. Το όνειρο δεν σκοτώνει.”

Ο κρύος ιδρώτας του Μπραχαμιώτη άρχισε να μυρίζει βενζίνη και όλο το χωριό πνίγηκε στις αναθυμιάσεις μέσα απ’τις οποίες φαινόταν ο φύλαρχος που έπιανε τα χέρια και τα πόδια του Μπραχαμιώτη.

“ Είναι αδύνατος.Γούνα, αλεύρι, τηγάνι. Πάρτε τον! “

Στο άκουσμα της διαταγής, ο Νεοκοσμίτης βγήκε μπροστά και φώναξε με υποχθόνια υπνωτιστική φωνή

- Ένστασις! Είπες ότι το όνειρο δεν σκοτώνει.Εμείς οι τρεις είχαμε όνειρο να πάμε με το τζετ μου στη Βενεζουέλα.Και τώρα εσύ θες να μας φας. Θυμάμαι σαν χτες τον υπουργό τουρισμού να μου λέει...

-Εντάξει, φτάνει! Δεκτή η ένσταση, τι θες να γίνει;

-Θα μείνεις νηστικός μέχρι να ακούσεις και τους τρεις μας.Αν αποτύχουμε όλοι, κάνε ό,τι καταλαβαίνεις.

Τα τύμπανα σταμάτησαν, οι ιθαγενείς βουβάθηκαν και ο αρχηγός κορδώθηκε και είπε μεγαλόψυχα

“ Το κολατσιό αναβάλλεται.Ακούω την ερώτηση του επόμενου. “

Ο Δαφνιώτης, ψηλός, αδύνατος, νευρικός, πλησίασε μόρτικα τον τσιφ, τον έπιασε απ’τον ώμο και του ξηγήθηκε.

“ Κοίτα, δεν έχω μιλήσει τόση ώρα, αλλά μέχρι εδώ ήτανε. Δεν βλέπω τον λόγο που γίνεται αυτή η μαλακία, και η μόνη ερώτηση που μπορώ να σου κάνω είναι η εξής.Γαμιέται καθόλου η μάνα σου; Αν και ξέρω ότι ξέρεις σίγουρα την απάντηση ! “

Το βουβό χωριό άκουσε το πονεμένο ξεφύσημα του γίγαντα και όλοι είδαν το κεφάλι του να σκύβει ντροπιασμένο. Οι κάτοικοι παραμέρισαν και ο μουδιασμένος αρχηγός οδήγησε ευγενικά τους ξαφνιασμένους επισκέπτες έξω απο μια μεγάλη σκηνή.

Έπειτα σήκωσε το παραπέτο και οι τρεις άτυχοι κοίταξαν για μια στιγμή τη φρικιαστική σκηνή που εκτυλισσόταν μέσα στη σκηνή και έτρεξαν πανιασμένοι και αναγουλιασμένοι στην πλατεία.

“ Δαφνιώτη έχασες, θα περιμένεις μαζί με τον άλλον. Νεοκοσμίτη, έτοιμος; “

Μέχρι και η ζούγκλα κράταγε την ανάσα της περιμένοντας την ερώτηση.

-Nα κάνω μια προκαταρκτική ερώτηση;

-Άρχισες τις μαλακίες;

-Είναι πολύ σημαντική για τη διαδικασία.

-Δεκτόν.

-Μήπως εσύ και οι υπόλοιποι είστε όλοι ηθοποιοί; Την αλήθεια θέλω.

-Η αλήθεια είναι ότι ότι ότι όχι δεν είμαστε.Την ερώτηση τώρα.

-Αν εμείς είμαστε απ’την Αθήνα και εσύ απ’τη κεντρική Αφρική, σε ποιά γλώσσα μιλάμε τόση ώρα ; »

Μόλις τέλειωσε το ανέκδοτο ο πρώτος Νεοκοσμίτης, οι υπόλοιποι γέλασαν για λίγο, αλλά το δεύτερο φεγγάρι που βγήκε ήταν τεράστιο και τους τράβηξε την προσοχή.Η γη άρχισε να τρέμει, όλα άρχισαν να παγώνουν γύρω τους και έτρεξαν για να μπουν στο στρογγυλό σχολείο.Μέχρι να φτάσουν στο αίθριο, όλο το κτίριο είχε καλυφτεί απ’το πάγο, τα φεγγάρια εξαφανίστηκαν, και η Γη έμεινε παγωμένη για λίγο, μόλις δύο χιλιάδες χρόνια. Όταν τελικά έλιωσαν όλοι οι πάγοι, οι κρυογονικοί τύποι έκατσαν στο αίθριο για να στεγνώσουν και ο δεύτερος βρήκε την ευκαιρία να πει αυτό

« Περπάταγε προχτές ένας αλβανός στην κυψέλη και σ’ένα στενό του τη πέφτουν πενήντα άτομα με καδρόνια που του φωνάζουν-Κωλοαλβανέ θα σε γαμήσουμε. Ο τυπάκος τρελαίνεται και ουρλιάζει-Ρε μαλάκες, κι εσείς αλβανοί δεν είστε; -Ναι, απαντάει ένας, αλλά αυτός που λέει το ανέκδοτο είναι έλληνας. »

Αυτό ήταν αρκετό για να ξαναπαγώσει η Γη για άλλα δύο χιλιάδες χρόνια.

Συνεχίζεται...

ΚΑΦΡΟΧΟΥΛΙΓΚΑΝΣ ΚΑΙ ΖΕΟΙ ( Πραγματικά γεγονότα με σάλτσα μαδέρας)

Η παρακάτω ιστορία γράφτηκε το 2002 και βασίζεται σε γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο χριστουγεννιάτικο ντέρμπι του 1994, στο παλιό Καραϊσκάκη .
( ΟΣΦΠ-ΠΑΟ 1-1 Αλεξανδρής, Βαζέχα )

ΟΙ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΙ


Το να ζεις στα βόρεια προάστεια είναι ψιλοπακέτο. Όλοι σε κατηγορύν άδικα ότι έχεις φράγκα και δεν μπορεί να σε σώσει ούτε η παραμάνα στο φρύδι, ούτε το λιγδιασμένο μπουφάν. Αν τυχαίνει να ασχολείσαι και με το γήπεδο, τότε η καζούρα που τρως απ'τους γηγενείς σκληροπυρηνικούς είναι εξοντωτική.Αυτό το πρόβλημα αντιμετώπιζε και μια παρέα απο την Πεύκη, η οποία τώρα έχει σκορπίσει σαν σκόνη στον άνεμο... Όταν σκάγανε στην 7, ο Μάσκας ο Πειραιώτης έλεγε στον Αντάρτη " Τί θα γίνει, θα φορτώσουμε τα μαδέρια στην πόρσε ;"

Ο Αντάρτης, πέρα απ'την αυτονόητη ηθική και κοινωνική εξύψωση που του προκαλούσε η συνομιλία του με τον Μάσκα, αισθανόταν αδικημένος. Γιατί η μοίρα να τον έχει τοποθετήσει σε μία περιοχή όπου το δεύτερο αυτοκίνητο ήταν σαν το αναπνευστικό σύστημα ( δεν ζεις χωρίς αυτό...) ; Ήταν άδικο ! Ο μόνος που είχε αυτοκίνητο απ'την παρέα ήταν ο Παναγιώτης, που ήταν μεγαλύτερος απ'όλους και δούλευε τόσα χρόνια. Όλοι φτωχαδάκια ήταν, παίρνανε ένα ομαδικό πακέτο τσιγάρα και ψειρίζανε παπούτσια απ'τα μαγαζιά της Κηφισιάς...Σε τί διαφέρανε απ'τους Πειραιώτες, εκτός απ'το γεγονός ότι αυτά τα μουνιά μένανε δίπλα στο γήπεδο,ενώ οι Πευκιώτες κάνανε μια ώρα με το τρένο για να πάνε, και είχαν και τον Μαχητή 21 και τον πυρομανή τον baygon (r.i.p.) να τους την έχουν στημένη στον Περισσό ; Και μιλάνε απο πάνω χωρίς να ξέρουν ; Τα μουνιά ! Έπρεπε να τους αποδείξει ότι οι Πευκιώτες δεν ήταν αυτό που νόμιζαν οι σκατοθαλασσινοί γαμοπειραιώτες. Κι όταν ο Αντάρτης ήθελε να αποδείξει κάτι, κάποιος πάθαινε κακό !
Ο απόμακρος ήχος της θάλασσας, επαναπροσδιόρισε αυτόματα τις σκέψεις του.

Το πρόβλημα δεν ήταν οι Πειραιώτες, τους σεβόταν και ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που σκέφτηκε κάτι αρνητικό γι'αυτούς. Το μίσος του εστιαζόταν στο σύστημα, που επέτρεπε να υπάρχουν φτωχοί στην Πεύκη. Και ποιοί αποτελούν το σύστημα ; Αναρωτήθηκε ο Αντάρτης. Οι πλούσιοι, αυτοί που έχουν εξουσία,δηλαδή: Οι βάζελοι! Στις παράκτιες εγκεφαλικές περιοχές του Αντάρτη σημειώθηκε σεισμός 7 ρίχτερ, και τα παλιρροϊκά κύματα του μίσους είχαν σκεπάσει οποιαδήποτε άλλη σκέψη. Οι βάζελοι φταίγανε για την αδικία που είχε υποστεί και έπρεπε να πληρώσουν !

Αυτά σκεφτόταν ο Αντάρτης όταν ένα αλύχτισμα εισχώρησε στο πεδίο αντίληψής του: Ήρθαν τα μουνιάάά !!! Κοιτάζοντας το τρένο με τα πράσινα κασκόλ στα πενήντα μέτρα, η αρχική του απορία μετετράπηκε σε σαρδόνιο χαμόγελο, καθώς επανήλθε στην πραγματικότητα με τον πιο γλυκό τρόπο. Ήταν έξω απ'την 7 και μόλις είχε αριβάρει ένα τρένο γεμάτο με αυτούς που έπρεπε να πληρώσουν ! Χύμηξε μπροστά, μαζί με άλλους 2000 ευγενικούς οικοδεσπότες για να υποδεχτεί αυτούς που έφταιγαν και στο μυαλό του είχε ενεργοποιήσει τη διαδικασία αναζήτησης της μέγιστης πιθανής ζημιάς που θα μπορούσε να τους προκαλέσει. Τη λύση την έδωσε ο Παναγιώτης που είχε προνοήσει να πάρει απ'το αυτοκίνητο ένα μπουκάλι οινόπνευμα : Πάρ'το και κάψ'τα τα μουνιά,εγώ γέρασα γι'αυτά.

Μπαίνοντας στην υπόγεια διάβαση, αναρωτήθηκε πού να είναι οι άλλοι Πευκιώτες.Τελείωσε, σήμερα θα καταλαβαίνανε όλοι ποια είναι η Πεύκη. Με χαρά είδε ότι ο Μάσκας και ο Κουρέας ήταν κοντά και με περισσότερη χαρά είδε τα βλέμματα των βάζελων μόλις ανέβηκε στο σταθμό. Ήταν τα βλέμματα κάποιων που εύχονταν ολόψυχα να είχε ανακαλυφθεί η τηλεμεταφορά. Με τις πόρτες ανοιχτές, και δεν είχε βγει κανένας έξω, μια αντίδραση που δεν άλλαξε καθόλου με την εμφάνιση των κόκκινων αμφιτρυόνων. Ο πάγος έσπασε γρήγορα, το συνταίριασμα έγινε, και το οινόπνευμα περίμενε υπομονετικά στην τσέπη του στρατιωτικού παντελονιού. Η ευκαιρία για ένα καλό τσουρούφλισμα ήρθε απο απέναντι. Τα τζάμια απ' την πλευρά του Καραϊσκάκη έσπασαν και δυο καπνογόνα πετάχτηκαν μέσα.Ένα πράσινο μπουφάν άρπαξε και πανοκόβλητοι οι βάζελοι άρχισαν να σκέφτονται μεσολογγίτικα, προτιμώντας το θάνατο εξαιτίας ξυλοδαρμού, απ'το κάψιμο της μούνας τους.

Εμπρός καλό μου οινόπνευμα ! Ο Αντάρτης περιέλουσε και άναψε το πάτωμα ανάμεσα στις πόρτες και επανέλαβε τη διαδικασία και σε άλλες δύο πόρτες του βαγονιού. Έτσι, όλοι οι βάζελοι στριμώχτηκαν στην άλλη πλευρά, αυτή με τις πέτρες και τα καπνογόνα. Ο κόκκινος συρφετός είχε κατακλύσει το σταθμό, όσοι κράταγαν αντικείμενα τα χάρισαν στους πράσινους, ενώ και μέσα απ'το τρένο είχε αρχίσει μια υποτυπώδης άμυνα με καπνογόνα.
Οι φωτιές ψιλοσβήστηκαν και ο ορυμαγδός της μάχης είχε κορυφωθεί, όταν έσκασαν οι πρώτες διμοιρίες. Απομάκρυναν με την πρέπουσα ευγένεια τους κόκκινους φιλάθλους και απαλλαγμένοι απ'τη φορτική παρουσία τους, απεσώβησαν το βατερλώ των τριφυλλοφόρων.
( -Τί έγινε μαμά, έτοιμο το κοτόπουλο ; -Όχι Αννούλα,δεν ψήθηκε ακόμα, θα το μαχαιρώσουμε στο Μοσχάτο μετά το ματς...) Τώρα οι μπάτσοι έπρεπε να βάλουν τους γαύρους στην 7, για να μπορέσουν και οι καλεσμένοι να προσεγγίσουν το γήπεδο, προκειμένου να παρακολουθήσουν την ποδοσφαιρική πανδαισία που άρχιζε σε λίγο. Ο πετροπόλεμος και τα δακρυγόνα συνεχίστηκαν για αρκετή ώρα,και κάποια στιγμή ο Αντάρτης άκουσε τον Μάσκα να του λέει : "Μπράβο Αντάρτη, τους γάμησες, έτσι για να καταλάβουν τί θα πει Πειραιάς ! "

Είναι δύσκολο να περιγραφεί το υπαρξιακό κενό που ένιωσε ο φίλος μας όταν άκουσε αυτά τα σκληρά, αχάριστα λόγια. Το αίσθημα της δικαίωσης είχε καταρρεύσει και αισθάνθηκε σαν βετεράνος του Βιετνάμ, που γυρνάει πίσω και μαθαίνει την αλήθεια. Με σκυμμένο το κεφάλι και με αργά βήματα μπήκε στην άδεια 7, ενώ έξω ο σαματάς κορυφωνόταν λόγω της κίνησης των βάζελων να εγκαταλείψουν τον παρολίγο φούρνο τους,για να μπουν με κεντερικές επιδόσεις στο τηγάνι.

Έχοντας κάνει το καθήκον τους ως οικοδεσπότες, οι γαύροι άρχισαν να γεμίζουν την 7 . Απ'τους πρώτους που μπήκανε ήταν δύο Πευκιώτες πιτσιρικάδες, ο Jordie κι ο Μπόμπος.Με το που τον είδαν, πλησίασαν και άρχισαν να τιτιβίζουν χαρωπά :"Μας είδες που πετάξαμε τα καπνογόνα μέσα στο τρένο ;" Σιγά σιγά, γύρω απ'τον Αντάρτη μαζεύτηκε ένα πλήθος γαύρων, γνωστών και άγνωστων, που τον συγχαίρανε για την ευρηματικότητα και την ευστροφία του. Το ηθικό του είχε αρχίσει να αναπτερώνεται, και με το που είδε τον Μάσκα να τον πλησιάζει,αποφάσισε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. " Η Πεύκη έγραψε ιστορία σήμερα,Στέλιο. Οι πιτσιρικάδες απο δω ρίξανε τα καπνογόνα, και γενικά η Πεύκη σήμερα γάμησε, έτσι δεν είναι ; " Οι μπόμπιρες χεστήκανε απο χαρά νιώθοντας το επιδοκιμαστικό θολό βλέμμα του Μάσκα πάνω τους. "Ναι,"είπε ο Μάσκας, "σας είχα για άλλη φάση, ξέρεις, βου που κι έτσι, αλλά είχα ξεχάσει ότι όλοι είμαστε γαύροι. Και οι γαύροι πάντα γαμάνε τα μουνιά ! "

Ανεβάζοντας τα ντεσιμπέλ, ο Μάσκας ούρλιαξε : "Θρύλε γερά, γάμα τα μουνιά ! "

Δύο χιλιάδες αφιονισμένοι επανέλαβαν το σύνθημα και μετά είκοσι χιλιάδες ανασκουμπωμένοι το ξαναμπέλαξαν με στόμφο.

Μέσα σε δεκάδες καπνογόνα και σε επίμονες αναφορές στα γενεολογικά δέντρα των βάζελων, ο Αντάρτης αισθάνθηκε την τελική δικαίωση ! Οι Πευκιώτες είχαν επιτέλους κατοχυρώσει τον δικό τους πλανήτη στον γαλαξία των καφροχούλιγκανς !

Μπράβο μαλάκες !

ΚΑΦΡΟΧΟΥΛΙΓΚΑΝΣ ΚΑΙ ΖΕΟΙ (Πραγματικά γεγονότα με σάλτσα μαδέρας)

Η παρακάτω ιστορία γράφτηκε το 2002 και βασίζεται σε γεγονός του 1996.


ΚΟΥΜΠΙ ΟΡ ΝΟΤ ΚΟΥΜΠΙ ;


Θολούρα...
Ο Χρηστάκης ο Ψώλος περιεργάστηκε τον περιβάλλοντα χώρο και διαπίστωσε με φρίκη ότι δεν υπήρχε κανένας συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Αυτό βέβαια ήταν λογικό, καθώς το σεμνότυφο παρελθόν κρυβόταν πίσω απο μια ολική θολούρα,και το παρόν το αποτελούσαν ένας άγνωστος χώρος και ένας κωλόγερας που του ούρλιαζε κάτι. Ο Ψώλος δεν έχασε την ψυχραιμία του,ζήτησε ένα κατοστάρικο και αποχώρησε διακριτικά. Μια απορία γεννήθηκε στο μυαλό του, ένα πανάρχαιο ερώτημα που βασανίζει την ανθρωπότητα εδώ και χιλιετίες : Σε ποιο σημείο του σύμπαντος βρίσκομαι ;; Μόλις κατάλαβε ότι είχε διατυπώσει φωναχτά την απορία του (ή κάτι παρόμοιο ) το μετάνιωσε.Το ουρλιαχτό που είχε αποσυρθεί για λίγο,επέστρεψε δριμύτερο και τόσο ενοχλητικό, που μπορούσε να ξεχωρίσει ακόμα και φράσεις : Κωλόπαιδο, πρεζάκια, δε ντρέπεσαι να...

Ο Χρηστάκης δεν μπήκε στον κόπο ν'ακούσει τί είχε προκαλέσει την οργή του κωλόγερα. Του πέταξε ένα περιφρονητικό "αγαμήσου" με νόημα και προχώρησε στη διαδικασία οπτικής αναγνώρισης του χώρου. Ήταν σταθμός τρένου, χωρίς αμφιβολία, και μάλιστα ήταν ο σταθμός του αμαρουσίου. Αλίμονο, δεκαεφτά χρόνια μαρουσιώτης την ήξερε την περιοχή του όσο λίγοι και την αγαπούσε και ακολουθούσε παντού και την ομαδάρα μπάσκετ του αμαρουσίου, και... Ώπα ! Το πρόσωπο του Ψώλου έλαμψε απο ευτυχία ! Το παρελθόν μπορεί να ήταν ακόμα θολό, αλλά το μέλλον ήταν ελπιδοφόρο. Θυμήθηκε τα πάντα για τη ζωή του ! Κάπου ήταν, και τώρα έπρεπε να πάει θεσσαλονίκη,που έπαιζε ο Γ.Σ.Α. με...κάτι βούλγαρους... Τα παραπάνω επιβεβαίωσε και η φωνή του Ηλιόπουλου απ'το πούλμαν, πενήντα μέτρα πιο πέρα :" Άντε Ψώλε, φεύγουμε", η τελευταία φωνή που άκουσε πριν τη θολούρα...

Αυτή τη φορά ο Χρηστάκης, μόλις βγήκε απ'τη θολούρα, δεν απελπίστηκε. Είδε γνωστές φάτσες γύρω του, άρα αρκούσαν μερικές διευκρινιστικές ερωτήσεις για να ανασυντάξει τις πληροφορίες γύρω απ'την ύπαρξή του. Σηκώθηκε, προχώρησε στο διάδρομο του πούλμαν και ρώτησε τον Ηλιόπουλο πού πάνε. "Σαλόνικα, παίζουμε με τον Μακεδονικό" , απάντησε συγκαταβατικά ο Γιάννης. (Μια που το'φερε η κουβέντα, αν ο Ηλιόπουλος ήξερε τί θα του συνέβαινε μέσα σε πούλμαν μετά απο τρία χρόνια, δεν θα έμπαινε στον κόπο ούτε να απαντάει σε τέτοιες ερωτήσεις, ούτε να ασχολείται με τα γήπεδα ) . "Πώς πέρασες στην Καβάλα κωλόγαυρε, πάλι μούφα μπέναλτυ σας δώσανε, ε ; "
- Ε ;;;
Ποια Καβάλα,ποιο μπέναλτυ, τί λεει αυτός,κομμάτια είναι ;; Ο Χρηστάκης μπλέχτηκε πάλι στο κουβάρι που λέγεται παρελθόν, αλλά πριν προλάβει να ρωτήσει οτιδήποτε, το πούλμαν σταμάτησε στου Λεβέντη και οι βρωμερές ορδές των πλιατσικολόγων ξεχύθηκαν μουλωχτά, ανάμεσα σε νυσταλέους οδηγούς και ξαφνιασμένες πωλήτριες. Πρώτοι μέσα στο μαγαζί μπουκάρανε οι Θρουμπέοι, ο σερίφης και ο baygon (r.i.p.) , εξέχοντα μέλη της original αμαρουσίου.Φαίνεται ότι αυτή η ιδιότητα, τους έδωσε το δικαίωμα να αδειάσουν ένα ταψί τυρόπιτες στο μπουφάν του σερίφη (αφού το είχε βγάλει φυσικά ), ενώ ο Ψώλος παραδίπλα ψείρισε μπισκότα και ό,τι άλλο πρόλαβε και βγήκε έξω. Μπήκε στο πούλμαν, έκατσε δίπλα στον Μαχητή που έστριβε πάνω σε μια εφημερίδα της αεκ, και άνοιξε τα μπισκότα και τις μπαταρίες για να φάει. "Καλά μαλάκας είσαι ρε Ψώλε ; Μήπως είσαι ρομπότ ;Χα χα! Πώς ήταν στην Καβάλα ;"

Άντε πάλι αυτή η Καβάλα,έπρεπε επειγόντως να μάθει, και πίεσε τον εαυτό του να συντάξει την πιο σύνθετη πρόταση που θα έλεγε απο τότε που θυμόταν τον εαυτό του (τις τελευταίες ώρες, δηλαδή...)
-Μου τα'χετε πρήξει με την Καβάλα ! Τί στο διάλο έκανα εκεί, κανα βέρι ;;
-Καλά ρε Ψώλε, δεν θυμάσαι ; Ρώτησε βήχοντας ο Μαχητής, "απο Καβάλα δεν γύρισες τώρα που σε πήραμε για πάνω ; Πώς αντέχεις ρε μαλάκα να ανεβοκατεβαίνεις την ελλάδα δυο φορές μέσα σε 48 ώρες ;
-Γιατί, με τα πόδια πάω ; Είπε με υφάκι ο Ψώλος και βγήκε για μια βόλτα στο διάδρομο. Ήξερε τα πάντα για τον εαυτό του ! Σαββάτο πρωί έφυγε με τον oλυμπιακό για πάνω και Κυριακή πρωί ξεκινήσανε πάλι για πάνω. Προσπάθησε να θυμηθεί αν αυτή τη διπλή εκδρομή την είχε κανονίσει απο πριν, ή αν έτυχε, και εκείνη τη στιγμή διαπίστωσε κάτι. Είχε κουραστεί υπερβολικά απ'την τρίωρη ανασκαφή στο μυαλό του, τα ταξίδια, τις φιλοσοφικές αναζητήσεις και τις ατέλειωτες αλλά εποικοδομητικές συζητήσεις με αξιόλογους ανθρώπους.
Έβγαλε απ'το μπουφάν τις καρτέλες του, και ξαναβυθίστηκε στη θολούρα...

Στην είσοδο

Εξώπορτα πολυκατοικίας με πατζούρια ; Κι ένα χοντρό λουκέτο ; Περίεργο και συνάμα απειλητικό...Κι όμως, η πόρτα ανοίγει κανονικά, με τα πατζούρια και το λουκέτο κολλημένα πάνω της.Έξω τα πράγματα είναι πολύ φωτεινά και χαρούμενα, σε σημείο που να φαντάζουν αλλόκοτα, εξωκοσμικά και ίσως μελλούμενα.
Στην είσοδο, η κυρία Μ. μπαίνει απ'τον δρόμο σπρώχνοντας ένα καροτσάκι με έναν τρισευτυχισμένο μπέμπη.Και οι δύο λάμπουν.
-Γεια σας.
-Γεια σου καλό παιδί !
-Έμαθα για τον άντρα σας...Συλλυπητήρια...
-Καλά είναι.Μιλάμε καθημερινά.
-Μα αφού πέθανε...
-Κι όμως, νιώθει πιο ζωντανός, φωτεινός κι ανάλαφρος απο ποτέ !
-Ο μπέμπης, δισέγγονος είναι ;
-Ναι, δουλεύει σε πολυεθνική.
-Ναι ναι, αχμ...
-Αλήθεια σου λέω, η εταιρεία πλήρωσε την προγεννητική φροντίδα, τη γέννα, εξακολουθεί να πληρώνει, και θα πληρώνει μέχρι τα δεκαοχτώ του τα καλύτερα σχολεία, φροντιστήρια, παραφροντιστήρια, σεμινάρια, προκαθορισμένα χόμπυ, τα πάντα ! Δεν είναι υπέροχο ;

Ο φωτεινός μπέμπης γέλαγε...

-Δεν το βρίσκω υπέροχο.Ουσιαστικά τον δισέγγονό σας τον έχει αγοράσει μια πολυεθνική, έτσι δεν είναι ;
-Όχι,εγώ θα τον μεγαλώσω.Απλά όταν γίνει δεκαοχτώ, η μόνη του υποχρέωση θα είναι να δουλέψει εκεί και μόνο εκεί.
-Κι αν τότε ο πιτσιρικάς δεν θελήσει να πάει εκεί ;
-Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.
-Συγγνώμη που σας ξενερώνω, κι αν μέχρι τότε, ε , συμβεί κάποιο ατυχές περιστατικό και...ε...
-Και πεθάνει ; Και πού ξέρεις ποιος είναι ζωντανός και ποιος όχι απ'τους τρεις μας ; Απο τότε που πέρασες αυτή την πόρτα, μην είσαι σίγουρος για τίποτα !

Ο φωτεινός μπέμπης είχε ξεκαρδιστεί στα γέλια...

Το ξύπνημα απ'αυτό το όνειρο ήταν απειλητικό, με σκιες να στροβιλίζονται στο ταβάνι, και με μια απίστευτη δύσπνοια.

Η κυρία Μ. και ο άντρας της βρίσκονται ακόμα στη ζωή.Έχουν μια κόρη, και ένα εγγονό που είναι γύρω στα εικοσιπέντε.Αν στο μέλλον ο εγγονός κάνει παιδιά, και ένα απ'αυτά είναι αγόρι και πεθάνει σε βρεφική ηλικία, τότε θα ξέρω ότι αυτό το περίεργο όνειρο ήταν η επίσκεψή μου σε έναν μελλοντικό "παράδεισο"...

Έτσι λοιπόν εξηγείται το γεγονός ότι ένιωσα τόσο άσχημα όταν ξύπνησα...

Ο ΒΥΘΟΣ

Μέθοδος περιγραφικού ping pong ανάμεσα στον Crash e'class και τον κύριο Μάνο

Όταν μπήκα στη σπηλιά,η λάμψη απο τα διαμάντια τρύπησε προσωρινά το μυαλό μου.Χωρίς να ξέρω το λόγο,σκέφτηκα μια Βραζιλιάνικη παροιμία : "Χτένιζε τους πίθηκους και η λάμψη απ'το τρίχωμα τους θα σου αποκαλύψει χαμένους κόσμους".

Έπειτα παραπάτησα,έπεσα και δίχως να το καταλάβω βρέθηκα στη δίνη μιας ρουφήχτρας,η οποία,όπως τελικά απεδείχθη,ήταν δίσκος εξήντα στροφών.

Το τραγούδι που έπαιζε αυτός ο δίσκος ήταν το μοιρολόι της θάλασσας γι'αυτούς που βυθίζονται αέναα στις στοργικές αγκάλες της.Τα κύματα δηλώνουν ξεκάθαρα μέσα απο το στροβιλισμό τους ότι δεν θα αφήσουν κανένα βέβηλο να διαβεί τα ιερά υδάτινα μονοπάτια.

Καθώς εκείνη την ώρα περνούσε η νεραϊδοβασίλισσα με την ακολουθία της απο ιππόκαμπους, τα κύματα άφριζαν για να σχηματίσουν ένα θόλο προστασίας που θα ήταν ταυτόχρονα και προάγγελος νυφικού για τη μέλλουσα νύφη του Ποσειδώνα.

Οι μελλοθάνατοι ναυτικοί δεν είχαν ιδέα για τη γιορτή που είχε στηθεί εκείνη τη μέρα στο βυθό.Τα κοραλλιογενή παλάτια στα 2000 (βαθόμετρο) είχαν φωταγωγηθεί με αμέτρητα δύσμορφα ψάρια,που είχαν ανασυρθεί απο τα βάραθρα των 7000 μέτρων και είχαν την ικανότητα να παράγουν φως,το οποίο θα έδινε σε αυτή την υποβρύχια τελετή το κύρος που της άρμοζε.

Σε ένα σκοτεινό σπήλαιο όμως κατοικούσε η επίβουλη δράκαινα,ημιεξόριστη λόγω της αποστασίας της απο τη συμμαχία που είχαν συνάψει οι θαλάσσιες θεότητες με τα φαντάσματα των νεκρών ναυτικών.Αυτή λοιπόν άπλωσε ένα τεράστιο δίχτυ απο φύκια-αλυσίδες που είχαν μείνει απο τον καιρό του τιτάνα Ωκεανού,και περίμενε να περάσει η πομπή.

Συνεργοί της ήταν οι υποχθόνιοι πλοκαμοδράκοντες,πλάσματα άγνωστα στους γήινους,αλλά και στους υποθαλάσσιους ανθρώπους.Αυτοί λοιπόν παραμέρισαν τις προστάτιδες αφροδυνάμεις των κυμάτων και

προσωρινά είχαν κερδίσει τη μάχη.Τελευταία στιγμή εμφανίστηκαν οι τρεις ψαροφύλακες,ο Ντε Λεπιών,ο Πέστροφας,ο Οχταποδώς και ο Καλαμαριάν.

Η περιοχή γέμισε με κομμένα πλοκάμια που στροβιλίζονταν ανάμεσα σε κόκκινες φυσαλίδες.Η γιορτή συνεχίστηκε και η δράκαινα αποσύρθηκε στη σπηλιά της,αποφασισμένη να ξαναχτυπήσει σύντομα...

ΑΞΕΧΑΣΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ

Ήταν η τρίτη φορά που του συνέβαινε.Την πρώτη δεν έδωσε σημασία,τη δεύτερη ψυλλιάστηκε τί παίζει,και τώρα οι μέντες βγαίνανε απ'τον κώλο του κατα ριπάς.Ανοίγοντας την εξώπορτα της πολυκατοικίας είδε ότι το οικοδομικό τετράγωνο του σπιτιού του περικλειόταν απο λάβα!Υπήρχε λάβα μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι του,γύρω απ'το τσιμεντένιο νησί.Και πριν ανοίξει την πόρτα είχε ακούσει πάλι αυτή την περίεργη μουσικούλα!Αλλά αυτό είχε γίνει κάποιους αιώνες πριν,όταν ήταν ξύπνιος και είχε κάνει ακριβώς τις ίδιες κινήσεις με τώρα.Είχε τσεκάρει τη σακούλα με τα cd,είχε φτιάξει το μαλλί στον καθρέφτη του ασανσέρ,άκουσε τη μελωδία και βγήκε έξω.Όταν γύρισε σπίτι και έπεσε για ύπνο,είδε το προαναφερθέν όνειρο.

Την πρώτη φορά , ήταν με δυο φίλους του σε ένα δωμάτιο,και άκουσε (μόνο αυτός) μια μελωδία με τρεις νότες απο ένα...διαστημικό φλάουτο.Δεν έδωσε σημασία,συνέχισε την κουβέντα,και το βράδυ που κοιμήθηκε είδε τη σκηνή που είχε ζήσει το απόγευμα,με μια βασική διαφορά:Αντί για τη μελωδία,ακούστηκε ένα ουρλιαχτό απ'έξω,και όταν βγήκανε στο μπαλκόνι είδανε έναν τύπο να πέφτει απο το απέναντι μπαλκόνι και μια τύπισσα να ουρλιάζει.Το όνειρο τελείωσε με μαζικές αυτοκτονίες και λίμνες αίματος.

Τη δεύτερη φορά,ήταν σε μια καφετέρια και άκουσε πάλι τη γνωστή μελωδία.Σύνεχισε να σαλιαρίζει,και πριν κοιμηθεί το βράδυ,φαντάστηκε στο περίπου τί θα έβλεπε...Πράγματι: Οι ίδιες κουβέντες,ώσπου ο τύπος στο διπλανό τραπέζι ανατινάχτηκε.Το όνειρο τελείωσε με μαζικές ανατινάξεις και ιπτάμενα κομμάτια σάρκας...

Η τρίτη φορά ήταν εδώ!Βρισκόταν στην εξώπορτα του τσιμεντόνησου και έβλεπε τη λάβα να έχει καλύψει περιοχές που έβλεπε απ'το μπαλκόνι του για δύο δεκαετίες!Και τώρα δεν υπήρχε ο τύπος που θα ενεργοποιούσε την αρχή του τέλους του ονείρου...Πήγε προς τη λάβα,συνειδητοποίησε τη θερμότητα της και είδε ένα γείτονα να βγαίνει απ'την πολυκατοικία.Τον χαιρέτισε,και με ενδιαφέρον παρακολούθησε την πορεία του προς τη λάβα.
Σε ένα δευτερόλεπτο,το γεμάτο απορία πρόσωπο του γείτονα είχε ήδη λιώσει.

Η ανακούφιση απ' το ξύπνημα ήταν απερίγραπτη.Είχε την εντύπωση ότι θα έμενε για πάντα εγκλωβισμένος σ'αυτό το όνειρο.Οι επόμενες δύο μέρες (και νύχτες) κύλησαν ήρεμα,χωρίς μουσικούλες στο φως και λουτρά αίματος και λάβας στο σκοτάδι.Άλλωστε οι ετοιμασίες για το πάρτυ των γενεθλίων του τον είχαν απορροφήσει,και το μοιραίο βράδυ έπεσε για ύπνο εξουθενωμένος.Το τελευταίο όνειρο της ζωής του ήταν πολύ ρεαλιστικό.Είδε ότι ξύπνησε (τι πρωτότυπο!) ήπιε καφέ,άρχισε να υποδέχεται τους καλεσμένους του και μόλις μαζεύτηκαν όλοι,άκουσε τη μελωδία.Σκέφτηκε ότι θα έβλεπε πάλι κανα τρελό όνειρο το βράδυ,ώσπου είδε τον γνωστό ονειρικό τυπά στο ταβάνι.Κατάλαβε ότι είναι όνειρο,και επίσης κατάλαβε τη συνέχεια όταν θα ξύπναγε.Ξύπνησε,και αυτοκτόνησε...

Είδα το διάβολο και τον λέγανε αλλάχ!

Easy flow films (η αρπαχτή) : INSPECTOR FASTBULLET 2



Ο Φαστμπούλετ εκείνη την ηλιόλουστη μέρα ήταν στον πανέμορφο κήπο του πανέμορφου σπιτιού του στην οδό Λένεντι,δίπλα στην(ξέρετε τί)πισίνα του και έψηνε μπριζολάκια.Άκουγε άγωνες baseball στο υπερσύγχρονο τρανζιστοράκι του και καμάρωνε τον κώλο της γυναίκας του και του κλώνου της.Αισθανόταν φανταστικά μετά απ'την τριπούζα που είχε προηγηθεί,και άναψε ένα πανάκριβο πούρο σαβάνας για να συνοδεύσει τις τελευταίες γουλιές από την 18η margarita της ημέρας.

Όλα ήταν τέλεια!Στην προηγούμενη ταινία είχε σώσει τη γυναίκα του και τον κλώνο της απ'τον στρατηγό Μπερεζένιεφ(με αντάλλαγμα την προαναφερόμενη τριπούζα),είχε ισοπεδώσει τρία τζαμιά και τη μισή chinatown,και για φινάλε είχε βυθίσει ένα νησί στον Ειρηνικό το οποίο ήταν βάση του Κολομβιανού βαρώνου Μπερμούδες.Βέβαια κάτι τον χάλαγε,κάτι ανήθικο που είχε κάνει,και μετά από μία συντομότατη αυτοκριτική,το βρήκε:Δεν έπρεπε να έχει απατήσει τη γυναίκα του,έστω και με τη συνειδητή συμμετοχή της,ακόμα κι αν ήταν ο κλώνος της.

Τελοσπάντων,η ταινία είχε πάει περίφημα,και ο Φου Μπου υποσχέθηκε στον εαυτό του(όπως και στο τέλος του1)ότι δεν θα το κούναγε απ'το σπίτι του στην Αλαμπάμα(ή στην Οκλαχόμα,δε θυμάμαι...).Η μόνη περίπτωση στην οποία θα εγκατέλειπε το ζεστό τρίγωνο της οδού Λένεντι θα ήταν να κινδυνεύει σοβαρά η κοινωνία από κάτι πολύ απειλητικό.Η κοινωνία όμως δεν ήταν αχάριστη,αφού απαλλάχτηκε απ'τους κακούς αλλοδαπούς θα κοιμόταν ήσυχη για πολλούς αιώνες ακόμη.Όλα καλά λοιπόν,κι οι γυναίκες έτοιμες!Με ανεβασμένο το κέφι,έσκουξε ένα γλοιώδες "yeah!",τσίμπησε τον κώλο της γυναίκας του,τον κώλο του κλώνου της και ένα μπριζολάκι(...) και μπήκε στην κουζίνα για τη 19η margarita της ημέρας.

Καθώς έτριβε τον πάγο σφυρίζοντας,άκουσε ουρλιαχτά και πυροβολισμούς απ'τον κήπο,και παίρνοντας το πιστόλι του απ'το συρτάρι βγήκε έξω τρέχοντας.Απ'την εξώπορτα είδε δύο μαύρα τζιπ απροσδιόριστης μάρκας στο δρόμο,και 4-5 μαυροντυμένους κουκουλοφόρους να κρατάνε τις γυναίκες.Πραγματοποιώντας το πατροπαράδοτο χολλυγουντιανό γιουρούσι,ο Φαστμπούλετ πρόλαβε να φάει τρεις απο δαύτους,ενώ παράλληλα προσπαθούσε να θυμηθεί ποιοί κακοί είχαν επιζήσει απ'την πρώτη ταινία.Στο μεταξύ,οι δύο εναπομείναντες είχαν ήδη μπει στο ένα τζιπ μαζί με τις γυναίκες του και την ώρα που ξεκίνησαν μαρσάροντας,ο παρατηρητικότατος Φου Μπου πρόσεξε τις ισλαμικές πινακίδες.

Το όχημα του εχθρού είχε εξαφανιστεί στη γωνία όταν ο Φαστ μπήκε στο δεύτερο "τανκ του ισλάμ".Ήταν ένα μαύρο χειροποίητο τζιπ,διακοσμημένο εσωτερικά με ξυλόγλυπτες ατάκες απ'το κοράνι,είχε αυτοσχέδιο διοχετευτή ντουμανιών,και αντί για κλειδί είχε ένα κόκκινο κουμπί.Το συναρμολογούμενο ραδιόφωνο που έπαιζε ψυχεδελικά εμβατήρια με αλαλαγμούς μουεζίνηδων με echo,ήταν το αποκορύφωμα για τον χέστη Φαστ.Βγήκε τρομοκρατημένος απ'το "άρμα του διαβόλου"και έτρεξε στο γκαράζ να πάρει την κορβέτα.

Η γκαραζόπορτα όμως είχε κολλήσει,και την ώρα που προσπαθούσε σκυλιασμένος να την ανοίξει,ένιωσε όλη την αδικία του κόσμου σαν πέτρα πάνω στο στέρνο του.Απο πού κι ως πού δηλαδή μπούκαραν οι ιρακινοί στον κήπο του;Αυτό ήταν το ευχαριστώ για το καλό που τους είχαν κάνει οι ήπα;Δεν χαίρονταν δηλαδή οι απολίτιστοι,που τώρα στη γειτονιά τους,αντί για αυτά τα κακόγουστα αρχαία κτίρια,είχαν ένα ωραιότατο mall? Μέχρι να τα σκεφτεί όλα αυτά,τα τρεμάμενα χέρια του είχαν βγάλει μηχανικά το όπλο απ'την κωλότσεπη και το παράπονο του ήρωα πίεσε τη σκανδάλη.Η σφαίρα με τα χαραγμένα αρχικά "FastBullet" χτύπησε στην αλεξίσφαιρη γκαραζόπορτα και επέστρεψε στον ιδιοκτήτη της,καμαρώνοντας για την ηγεμονική θέση ανάμεσα στα μάτια του επιθεωρητή,που με κρυστάλλινη απορία ρώταγαν τον σκηνοθέτη "τί και πώς "

Ο σκηνοθέτης του απάντησε μουδιασμένα ότι ο παραγωγός είχε "αυτοκτονήσει" κάπου στην Καραϊβική,αλλά ο Φαστμπούλετ δεν τον άκουσε... Την υπόλοιπη μία ώρα την κάλυψε ένα μονόπλανο αριστούργημα του Κόλτ Φίσνεϋ,"ο Μπάμα,το πολεμοχαρές συντηρητικό σκιουράκι",κάτω απ'τις γιούχες του όχλου στο μικρό κακόγουστο σινεμά της Αλαμπάμα(ή της Οκλαχόμα, δε θυμάμαι...)

Ο Υποχθονιούλης

Στην Pris,που μου ζητάει τόσο καιρό να το ποστάρω...


Μια φορά κι ένα καιρό,παιδάκια,ζούσε σε ένα λιβάδι ένα μικρό ανθρωπάκι,ο Υποχθονιούλης.Το σπιτάκι του ήταν στην άκρη του λιβαδιού δίπλα στο ποτάμι,και απο κει και πέρα απλωνόταν το απέραντο δάσος.Ο Υποχθονιούλης φοβόταν πολύ αυτό το δάσος,και δεν είχε πάει ποτέ του.Ο παππούς του,έλεγε ότι εκεί κατοικούν κάτι πλάσματα που έχουν τρεις σειρές κοφτερά δόντια και δουλεύουν συνέχεια."Κι όποιος πάει εκεί,"έλεγε ο παππούς,"τον πιάνουν αυτά τα πλάσματα και τον βάζουν να δουλεύει κι αυτός!".Του Υποχθονιούλη δεν του άρεσε η δουλειά,γι'αυτό και δεν θα πήγαινε ποτέ προς τα εκεί.Προτιμούσε να κάνει βόλτες στο λιβάδι,να μαζεύει μανιτάρια και να τα τρώει με τους φίλους του τα ξωτικά.

Κάποια στιγμή αποφάσισε να φύγει απ'το λιβάδι για να γνωρίσει τον κόσμο.Έβαλε σε ένα σακούλι μερικά απ'τα πιο πολύχρωμα μανιτάρια του,χαιρέτισε τον παππού του και τα ξωτικά και ξεκίνησε για τη μεγάλη πόλη των μικρών ανθρώπων που ήταν πολλά λιβάδια μακριά.Μετά απο ένα κουραστικό ταξίδι και αφού ο ήλιος κοιμήθηκε και ξύπνησε πέντε φορές,ο φίλος μας έφτασε στην πόλη.

Την ώρα που πέρναγε την πύλη,ο ήλιος ήταν έτοιμος να κοιμηθεί και το κόκκινο φως έπεφτε στα πολύχρωμα τζάμια των πανύψηλων πύργων.Τα αμέτρητα σπίτια είχαν (αμέτρητα) αναμμένα κεριά,και ο Υποχθονιούλης αναζήτησε ένα μέρος για να ξεκουραστεί.Περιπλανήθηκε στην πόλη μέχρι που ο ήλιος έβλεπε το δεύτερο όνειρο,και του έκανε εντύπωση που οι άνθρωποι περπάταγαν βιαστικοί και μουτρωμένοι.

Το μόνο μέρος όπου άκουσε γέλια και τραγούδια ήταν στην άκρη της πόλης,δίπλα στο ποτάμι,όπου πολλοί άνθρωποι και ξωτικά κάθονταν κάτω απο ένα τεράστιο δέντρο και έτρωγαν κάτι μονόχρωμα μανιτάρια.Πλησίασε δειλά και τους ζήτησε να κάτσει εκεί μέχρι να ξυπνήσει ο ήλιος.Με μια φωνή όλοι τον καλωσόρισαν στη γειτονιά του Μεγάλου Δέντρου,ρωτώντας τον απο πού είναι.
-"Είμαι απο το λιβάδι δίπλα στο απέραντο δάσος",είπε με χαρούμενη ένταση ο φίλος μας.
-"Αλήθεια;Εκεί φυτρώνουν τα πιο ωραία μανιτάρια της χώρας!",είπε με έκπληξη μια νεράϊδα.Ο Υποχθονιούλης δεν έχασε καιρό,άνοιξε το σακούλι του και τους κέρασε όλους.Μετά απο λίγο,όλοι έρχονταν εκεί που καθόταν και τον ευχαριστούσαν για το υπέροχο φαγητό.
-"Γιατί τόση χαρά;"ρώτησε ο μικρός,"εσείς δεν έχετε καλά μανιτάρια;"
-"Όχι",είπε λυπημένα η νεράϊδα που την έλεγαν Υπεροξυγονούλα,"τα φτιάχνουν οι άνθρωποι εδώ στην πόλη και δεν είναι φυσικά."Μετά του εξήγησε ότι στις πόλεις κατασκεύαζαν τα μανιτάρια μόνο για να χορταίνουν.Είχαν βγάλει δηλαδή το φυσικό συστατικό που με το μάσημα πήγαινε στον εγκέφαλο και έκανε τους ανθρώπους να βλέπουν τα πράγματα πιο πολύχρωμα,πιο ανοιχτόμυαλα και λιγότερο σοβαρά.Μόνο κάτω απ'το Μεγάλο Δέντρο φύτρωναν ακόμα μερικά που έμοιαζαν έστω και λίγο με τα κανονικά.
-"Και γιατί να μη θέλουν να πηγαίνει η τροφή στο μυαλό τους;"ρώτησε ο ανθρωπάκος.
-"Γιατί ζουν για να δουλεύουν"απάντησε η νεράϊδα,"δεν τους είδες πώς είναι;Δε θέλουν με τίποτα να είναι χαλαροί και ασταθείς,θέλουν μόνο να είναι σφιχτά δεμένοι με την πραγματικότητα και τη λογική,ώστε να δουλεύουν και να παράγουν συνέχεια.Μόνο οι άνθρωποι του Μεγάλου Δέντρου(και φυσικά εμείς τα ξωτικά) δε σκέφτονται έτσι..."
-"Και γιατί μένετε εδώ;"αναρωτήθηκε εύλογα ο Υποχθονιούλης,"γιατί δεν έρχεστε στο λιβάδι μου;"

Τα μισόκλειστα ματάκια της Υπεροξυγονούλας άνοιξαν διάπλατα και τα μυτερά αυτιά της τεντώθηκαν.Έμεινε έτσι για λίγο,και μετά πέταξε σε ένα κλαδί του Μεγάλου Δέντρου και μίλησε στους ανθρώπους και στα ξωτικά,λέγοντάς τους ότι φεύγει για το ευλογημένο λιβάδι και όποιος θέλει μπορεί να ακολουθήσει.
Το τί έγινε μετά,παιδάκια,μπορείτε να το φανταστείτε.Πήγαν όλοι στο λιβάδι του Υποχθονιούλη (που τώρα πια ανήκε σε όλους),και ζήσανε αυτοί καλά,κι εμείς (θα ήμασταν) καλύτερα (αν είχαμε λίγα απ'τα μανιτάρια τους)...

Παρακαλώ απομακρύνετε τα παιδιά (πιασάρικος τίτλος,ε;)

Εντελώς τυχαία θυμήθηκα τότε που προκάλεσα δαιμονική και σχιζοφρενική παράκρουση εξ αποστάσεως στην άννα δρούζα.Χωρίς καμία δικαιολογία είχα κάτσει να δω μια εκπομπή της για ένα θέμα που ποτέ δεν υπήρξε ,με καλεσμένους που ποτέ δε γεννήθηκαν.
Έβλεπα την κότα να μιλάει και φανταζόμουν πώς θα ήταν αν συνομιλούσε με άδειες καρέκλες λουσμένες στο φλόκι.Μόλις το σκέφτηκα,είδα την αννούλα σε κοντινό να τρώει μια οξεία εσωτερική φρίκη.Τα μάτια γούρλωσαν και εστίασαν στην κάμερα με ένα τρόμο που καταβροχθίζει το ασπράδι του ματιού και ενώνει τα βλέφαρα με τα φρύδια.Πριν προλάβω να καταλάβω αυτό που μόλις άρχιζε,το πόδι μου ένιωσε μια απερίγραπτη έλξη για το πρόσωπο του αποξηραμένου κοριτσιού και έσκασε πάνω στην οθόνη,εκτοξεύοντάς την πάνω στα σκηνικά.Έπεσε όπως ακριβώς της άξιζε.Τα πόδια στον αέρα ανοιχτά και ο σβέρκος στο πρόγραμμα σύνθλιψης για παλ χρώματα...Αννούλα μου...Μωρή ξεκωλιάρα...
Χεσμένος από χαρά πλησίασα την οθόνη και μουγκάνιζα με οίστρο.Και ναι!Η αννούλα με κοίταζε μαζεμένη πίσω απ'τον καναπέ,κατανοώντας πλήρως τα ακατανόητα!Η κάμερα ακάθεκτη την παρακολουθούσε να σέρνεται μέχρι την πόρτα,ουρλιάζοντας και ρίχνοντας φρικαλέες ματιές προς τα πίσω.Εκείνη τη στιγμή ήμουν σίγουρος ότι θα φύγει απ'το στούντιο και κανείς δε θα μάθαινε τίποτα γι'αυτήν,όμως το φινάλε ήταν ανείπωτο.Σκοντάφτοντας στην τσάντα της,έβγαλε ένα μεγάλο ψαλίδι από μέσα,και σηκώθηκε ταχύτατα με κατεύθυνση προς το κοινό.Δύο υπάλληλοι του στούντιο έτρεξαν να τη σταματήσουν,και όταν πλησίασαν, η αννούλα με μια κίνηση τους έκοψε τα λαρύγγια.
Μετά τους χείμαρρους ευτυχίας που με κατάκλυσαν,κατάλαβα ότι ήμουνα αυτουργός σε δύο φόνους αθώων,και βούλιαξα στις τύψεις.Από τότε ανοίγω την τηλεόραση μόνο για μπάλα.


ΥΓ.
-Τί έπαθες Αννούλα μου;
-Άστα κυρ δεσμοφύλακα,εκεί που μίλαγα για την περίοδο της πεταλούδας,οι καλεσμένοι εξαφανίστηκαν,και ένας φριχτός τύπος μπήκε στο μυαλό μου!Βαθιά μέσα μου ήξερα ότι οι καλεσμένοι που ήταν όλοι φίλοι μου,δεν είχαν γεννηθεί ποτέ,και οι καμεραμάνοι γελάγανε,και μετά έφαγα μια κλωτσιά στη μούρη,και το κοντρόλ γέλαγε,προσπάθησα να φύγω αλλά το κοινό γέλαγε,και μετά δεν θυμάμαι τίποτα.
-Ωραία,και τώρα θα σε γαμήσω.

ΦΡΙΞΟΟΥ

Ένα διήγημα του Xisale

Καθόμουν στο στενάκι πίσω απ'την πολυκατοικία μου. Ένα στενάκι θεοσκότεινο που μύριζε σκουπίδια και συσσωρευμένο καυσαέριο. Κοιτούσα σαν υπνωτισμένος το καπάκι του υπονόμου. Συμβουλεύτηκα το ρολόι μου και διαπίστωσα οτι σε τρία περίπου λεπτά το καπάκι θα άνοιγε και απο μέσα θα έβγαινε μια πανέμορφη κοπέλα, όρθια πάνω σε ένα υπέροχο καφετί άλογο με πολύ φροντισμένη χαίτη και στιλπνό τρίχωμα. Θα ακολουθούσαν πανέμορφα άρματα και πιερότοι, τσαρλατάνοι, ακόμα και ακροβάτες που τα κόλπα τους θα μου έκοβαν την ανάσα. Τι υπέροχος κόσμος! Τι ξεγνοιασιά και τι ωραίο και πολύχρωμο θέαμα!

Η ωρα πλησίαζε και κάθησα αναπαυτικότερα. Ακούμπησα την πλάτη μου στον πίσω τοίχο της πολυκατοικίας και άπλωσα τα πόδια μου μπροστά με ένα ακατάπαυστο χτυποκάρδι απ'την αγωνία μου. Είχα καιρό να το νιώσω αυτό!Επιτέλους η ώρα έφτασε .Κάρφωσα το βλέμμα μου στο καπάκι και περίμενα.

Σε μερικά δευτερόλεπτα το καπάκι σάλεψε και αφού έμεινε μετέωρο για τρία ανοιγοκλεισίματα των ματιών έπεσε στο πλάι αφήνοντας την τρύπα κενή να χάσκει.Και τότε απο μέσα εμφανίστηκε μια γυναίκα ηλικιωμένη με ένα ανούσιο,παγωμένο και νεκρικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της.Αντί για άλογο ήταν καθισμένη σε ένα αναπηρικό καροτσάκι.Έμεινα με ανοιχτό το στόμα και ένιωσα μια ελαφριά παράλυση στα πόδια μου.Ακολούθησε μια πομπή απο άρματα αλλά όχι ακριβώς όπως τα περίμενα.Στην αρχή βγήκε και άρχισε να οδηγεί την παρέλαση μια νεκροφόρα.Ακολούθησε ένα φορείο,ένα νεκροκρέβατο που το σέρνανε κάτι κοντά,γλοιώδη μικρά ποντικόμορφα πλάσματα και έκλεινε αυτή τη μακάβρια πομπή ένα άρμα που αναπαριστούσε τα σκοτωμένα όνειρα.Ήμουν αποσβολωμένος. Έμεινα στη θέση μου μόνο και μόνο για να δω που θα κατέληγε αυτό το φαιδρό παραστράτημα του προγράμματος.Τα άρματα τα ακολούθησαν μια ομάδα απο ηλικιωμένους μεθύστακες,καταπιεσμένους οικογενειάρχες,απατημένους σύζυγους και παραστρατημένες παρθένες.Αυτό ήταν!Δεν πήγαινε άλλο!Πέταξα κάτω τον κουβά με το ποπκόρν και έκανα να σηκωθώ.Αλλά η κίνηση αυτή που δοκίμασα ένιωσα να μην έχει αποτέλεσμα .Κοίταξα το σώμα μου και είδα ότι η σάρκα μου ήταν ζαρωμένη και είχε αρχίσει να μυρίζει έντονα και δυσάρεστα.Είχα μείνει κολλημένος στο δρομάκι και ούτε καν η ισχυρότατη θέλησή μου δεν με βοήθησε να σηκωθώ.Όλη η παρωδία του θεάματος είχε μείνει και με κοιτούσε με μια γλυκειά ανυπομονησία και συμπονετικότητα σαν να περίμενε και εγώ να ενωθώ μαζί της."Μα τί μου συμβαίνει"φώναξα απελπισμένα.Τότε η γριά στο αναπηρικό καροτσάκι πετάχτηκε και μου είπε:"Αφού έμπλεξες και εσύ xisale και σκότωσες τα όνειρά σου".

Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ

Ο γείτονας μετακόμισε δίπλα μου αρχές Αυγούστου.Τηρώντας πιστά την προσωπική μου παράδοση για ένα ακόμη Αύγουστο, είχα αποφασίσει να μην το κουνήσω απ΄την άδεια Αθήνα και να αδειάσω το μυαλό μου λιώνοντας για 24ωρα στον καναπέ του σαλονιού.Τα πρώτα περίεργα συμπτώματα εκδηλώθηκαν απ΄τις πρώτες νύχτες,καθώς μέσα απ’τα σπλάχνα της άδειας πολυκατοικίας άκουγα συρσίματα επίπλων και υποβλητικά μουγκρητά.Μετακόμιση κι αυνανισμός,υπέθετα και συνέχιζα τη λυτρωτική περιπλάνηση μου στα άπειρα σχέδια του ταβανιού.Αυτές οι υποθέσεις μου άρχισαν να κλονίζονται μετά τα πρώτα ουρλιαχτά,μια βδομάδα μετά τη μετακόμιση.Ήταν κοφτά και φρικαρισμένα,και ήταν λες και ούρλιαζε το ίδιο το κτίριο.Πέρασε άλλη μια βδομάδα μέχρι να τα συνηθίσω,και διαπίστωσα ότι ο ψυχάκιας που μοιραζόταν τον άδειο όροφο μαζί μου ούρλιαζε κατά μέσο όρο μια φορά το δίωρο στη διάρκεια της νύχτας.

Στο τέλος της δεύτερης βδομάδας,την ώρα που έπεφτε (επιτέλους) ο ήλιος,δέχτηκα επίθεση απ’την trendy πλευρά του εαυτού μου:μπράβο ρε,Αύγουστος μήνας,όλοι είναι στα νησιά,κι εσύ το παίζεις μετρητής ουρλιαχτών του νέου σου γείτονα!Αγνοώντας τη φωνή της υποτιθέμενης λογικής,έστειλα το κοσμοπολίτικο alter ego μου στη Μύκονο και διέκοψα τη σιέστα μου για ένα υπνάκο.Ακούγεται αθώο και ανέμελο,αλλά μετά το ολοζώντανο όνειρο που είδα,μόνο υπνάκος δεν ήταν.Ήμουν λέει στο σαλόνι και άκουσα πάλι αυτό το ουρλιαχτό και πήγα λέει (ποιός λέει? Ο Μορφέας?Τι ηλίθια έκφραση για περιγραφή ονείρου) και πήγα στο φωταγωγό για να δω τί παίζει.Πριν προλάβω να ανοίξω το παράθυρο της κουζίνας,άκουσα το απέναντι τζάμι να σπάει και το ουρλιαχτό του γείτονα να γεμίζει το φωταγωγό.Στο όνειρο μου το ουρλιαχτό δεν ήταν κοφτό,αλλά συνεχές και στερεοφωνικό.Ασυναίσθητα πήγα στο χολ και πέτρωσα.Η πόρτα τρανταζόταν και το ουρλιαχτό ακουγόταν ταυτόχρονα απ’το φωταγωγό αλλά και έξω απ’την πόρτα!Κοίταξα απ’το ματάκι και με φρίκη διαπίστωσα ότι ο γείτονας είχε μετακομίσει μόνο για μένα.Είδα αυτό που φοβόμουνα από παιδί,τη φάτσα που με κυνηγούσε στους παιδικούς μου εφιάλτες.Όταν ήμουν εφτά χρονών,στο τρένο ζητιάνευε ένας τύπος με καμένο πρόσωπο.Η φρίκη που είχα νιώσει βλέποντας αυτό το θέαμα,έγινε παροξυσμός όταν έβγαλε το καπέλο και έλειπε σχεδόν όλη η κορυφή του κεφαλιού του.Μέχρι τα δεκατρία μου τον έβλεπα συχνά στον ύπνο μου,με μια διαφορά στα μάτια του,τα οποία έβγαζαν ένα πράσινο φως.Αυτή ακριβώς τη φατσούλα είδα στο ματάκι της πόρτας και αυτή ήταν και η τελευταία εικόνα.

Ξύπνησα ψιλοήρεμος σε σχέση με αυτά που είχα δει και μέσα στη γλυκιά μαστούρα της απίστευτης ζέστης που έπαιζε σκέφτηκα ειρωνικά:καλώς τον,έκανε δέκα χρόνια να βρει το σπίτι μου ο μαλάκας...Όταν σηκώθηκα για να πιω νερό η φάτσα άρχισε να ψιλοσβήνει απ’τη μνήμη,μέχρι τη στιγμή που το παγωμένο νερό άγγιξε το κέντρο του μυαλού μου και ταυτόχρονα ακούστηκε το γνωστό ουρλιαχτό...Αμέσως το όνειρο ήρθε μπροστά μου και σπάζοντας το γυάλινο μπουκάλι στον τοίχο άρχισα να βρίζω με μίσος και αγανάκτηση.Δε θα με τρέλαινε εμένα ο καριόλας!Βούτηξα το κεφάλι κάτω απ’τη βρύση,έβαλα μια βερμούδα και βγήκα τσαμπουκαλεμένος στο διάδρομο.Το χέρι μου όμως έμεινε μετέωρο στο κουδούνι του όταν άκουσα κάτι που έμοιαζε με κλάμα.Ήμουν σίγουρος ότι ήθελα να βρεθώ αντιμέτωπος με το γείτονα μου;Εντάξει,δε νομίζω να έβλεπα τη φάτσα του εφιάλτη,αλλά και πάλι,στην ψυχική κατάσταση που ήμουν ήθελα πραγματικά μια συνομιλία με ένα τύπο που ούρλιαζε και έκλαιγε τις νύχτες;

Αποφάσισα να αναβάλλω αυτή την επίσκεψη και προσπάθησα να ηρεμήσω και να κοιμηθώ πριν ξημερώσει και τρυπώσει στο σπίτι ο γαμοήλιος,στερώντας μου το αναφαίρετο δικαίωμα του ύπνου.Έβαλα porcupine tree και μετά απο λίγο κοιμήθηκα.Το υποσυνείδητο μου δεν πρόβαλε καμιά άμυνα και η επίσκεψη που είχα αναβάλλει,πραγματοποιήθηκε σε αυτό το όνειρο.Στεκόμουν έξω απ’την πόρτα του με τη βερμούδα και ήταν σα να συνεχιζόταν η σκηνή απο εκεί που σταμάτησε.Άκουσα τα κλάματα μέσα απ’την πόρτα και ταυτόχρονα άκουσα κραυγές μέσα απ’το σπίτι μου.Γύρισα το κεφάλι και είδα πράσινο φως και καπνό να βγαίνουν απ’το χολ.Πριν προλάβω να κάνω τίποτα η πόρτα έκλεισε,και φυσικά δεν είχα κλειδιά.Πλησίασα και άκουσα τουλάχιστον δέκα φωνές να ουρλιάζουν μέσα στο σπίτι μου!Απ’αυτές,τουλάχιστον οι μισές ήταν η δική μου φωνή!Απ’τη χαραμάδα της πόρτας μου έβγαινε το πράσινο φως,και μαζί με μια απόκοσμη μουσική(απο τότε δε μπορώ να ακούσω εύκολα porcupine tree) ακούστηκε μια απερίγραπτη φωνή που έλεγε ΄΄εγώ έγινα εσύ ΄΄! Ένιωσα το πρόσωπο μου να καίει και μόλις το άγγιξα τρελάθηκα απ’τον πόνο.Άρχισε να πρήζεται και να μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο έγκαυμα!Νιώθοντας τί συνέβαινε,δε θέλησα καν να επιβεβαιώσω το συλλογισμό μου ανοίγοντας την πόρτα του ασανσέρ για να κοιτάξω στον καθρέφτη.Κατάλαβα ότι μεταλασσόμουν σε αυτό που φοβόμουνα από παιδί!Άνοιξα το παράθυρο του φωταγωγού και έπεσα απ’τον πέμπτο,θέτοντας τέλος στον εφιάλτη.

Ξύπνησα στο πάτωμα,λουσμένος στον ιδρώτα και με φοβερή ταχυκαρδία.Ο ήλιος ήταν στη συνηθισμένη θέση του(ψηλά)και η ζέστη χάζευε και πυρηνικό επιστήμονα.Έφτιαξα παγάκια με φραπέ και προσπάθησα να εξηγήσω αυτούς τους δυο εφιάλτες.Ήταν δυνατόν μερικά ουρλιαχτά και ένα κλάμα να προκαλέσουν αυτές τις δυο ολοζώντανες φρικαλεότητες που είχα δει;Μήπως ο νέος μου γείτονας είχε τη δύναμη να επηρεάζει τα όνειρα μου για να με οδηγήσει στην τρέλα;(λέμε τώρα...)Η απάντηση ήρθε αμέσως και ήταν σαφέστατη.Μια απίστευτη δύναμη έσπρωξε το κεφάλι μου προς τα εμπρός και η μούρη μου έσκασε στο τραπέζι,νιώθοντας μια έκρηξη στο μυαλό μου!Αυτό ήταν!Μάζεψα μια τσάντα με πράγματα,δεν ξέχασα τα κλειδιά,και έφυγα τρέχοντας.Όταν πέρασα μπροστά απ’την πόρτα του γείτονα,ένα δυνατό ωστικό κύμα με πέταξε στον τοίχο απέναντι και πριν πέσω κάτω με ρούφηξε η πόρτα,η οποία αντί για ξύλο ήταν απο ένα...δεν ξέρω...μια βιοενεργειακή χλαπάτσα υποθέτω...Για ένα δευτερόλεπτο βρέθηκα εγκλωβισμένος σ’αυτό το παχύρευστο ψιλοδιάφανο υλικό το οποίο κουνιόταν σαν ζωντανό.Απ’όσο μπορούσα να δω,στο δωμάτιο γίνονταν τα χειρότερα.Μόνο το πάτωμα βρισκόταν στη δικιά μας διάσταση,με τα επιπλάκια του κι όλα καλά και νορμάλ.Τοίχοι και ταβάνι δεν υπήρχαν!Ήταν η περιπλάνηση ενός διαμερίσματος-πλανήτη στο διάστημα!Στη μέση,ένα μωρό με καμένο πρόσωπο και πράσινα φώτα αντί για μάτια,με κοίταζε καθιστό,με έδειχνε με το δάχτυλο και έκλαιγε στέλνοντας μου πανίσχυρα ωστικά κύματα,τα οποία μάλλον με έσωσαν...Αυτά με πέταξαν έξω απ’την κολλώδη είσοδο του γειτονικού κόσμου και σωριάστηκα στο διάδρομο.Απο μέσα ακούστηκε ένας οξύτατος ήχος που θα τρέλαινε και δελφίνι και για λίγα δευτερόλεπτα η πόρτα ήταν απο αποξηραμένο ανθρώπινο δέρμα,πριν την ξαναδώ όπως ΄΄έπρεπε΄΄ να τη δω-ξύλινη.Είχε φύγει...

Μπήκα στο σπίτι με μηχανικές κινήσεις,άραξα στον καναπέ και μόλις ξεπέρασα το αρχικό σοκ συνειδητοποίησα το εξής.Η εικόνα που είδα στο γειτονικό μέρος ήταν ένα τμήμα απ’το πιο ωραίο όνειρο που είχα δει πιτσιρικάς(χωρίς το μωρό φυσικά).Το διαμέρισμα πλανήτης ήταν αυτό που είχα δει όταν είχα διαβάσει τον πρίγκηπα του Saint Exupery,καθώς με τον αστικό τρόπο σκέψης μου έτσι είχα φανταστεί τον κόσμο του τυπάκου.Αυτή η διαπίστωση μου προκάλεσε ρίγος.Ο γείτονας,απο χτες το βράδι μέχρι σήμερα,μου είχε θυμίσει με γλαφυρότατο τρόπο τα δυο εντονότερα όνειρα της παιδικής μου ηλικίας!Αισθάνθηκα πολύ άσχημα καταλαβαίνοντας ότι κάποιος παρακολουθεί τα όνειρα μου απ’τα εφτά μου.Η άλλη εκδοχή ήταν να είχε γίνει αυτή η εισβολή στο μυαλό μου μόνο τις τελευταίες ώρες και να ανασύρθηκαν οι πληροφορίες απ’το υποσυνείδητο,κάτι που δε με ενθουσίαζε ιδιαίτερα.Το μόνο καθησυχαστικό γεγονός ήταν ότι ο γείτονας είχε αναχωρήσει για μια άλλη διάσταση,που πιθανότατα αποτελείται και απ’το δικό μου ονειρικό κόσμο,αλλά τουλάχιστον είχε φύγει.Όση ώρα σκεφτόμουν αυτές τις μαλακίες (όπως αποδείχτηκαν) κοίταζα αφηρημένα ένα φάκελο στο τραπέζι.Τον άνοιξα και διάβασα τα εξής,χωρίς κανένα σχόλιο (αρκετά εκτέθηκα):

ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΟΝΕΙΡΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ

Αγαπητέ κύριε 627/77
Οι πρόσφατες εμπειρίες σας ήταν δημιούργημα της εταιρίας μας,η οποία ειδικεύεται στην καταγραφή και επεξεργασία των ονειρικών δεδομένων.Η περιορισμένη διείσδυση στις πνευματικές σας λειτουργίες έγινε για διαφημιστικούς σκοπούς και δεν παραβαίνει κανένα από τους σχετικούς νόμους(γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν ακόμα).
Αν επιθυμείτε αυτή η ομολογουμένως δυσάρεστη εμπειρία να συμβεί και σε κάποιο ΄΄προσφιλές΄΄σας πρόσωπο,η εταιρία μας είναι στη διάθεση σας.Στον ονειρικό τομέα έχουμε τη δυνατότητα να κατεβάσουμε απ’την υπηρεσία δεδομένων μας οποιονδήποτε εφιάλτη επιλέξετε από αυτούς που έχει δει το άτομο αυτό στη ζωή του.Στον μη ονειρικό τομέα(τη λεγόμενη πραγματικότητα) η εταιρία μας διαθέτει περιορισμένη πρόσβαση σε άλλες διαστάσεις και άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις.Όπως θα διαπιστώσατε και μόνος σας,το χρονικό διάστημα που χρειάστηκε για να σας οδηγήσουμε σε μια κάπως οριακή πνευματική κατάσταση ήταν ουσιαστικά μια νύχτα,εκτός απο την ήπια περίοδο προετοιμασίσς που δεν χρησιμοποιούμε σε άτομα περισσότερο ευάλωτα απο εσάς.
Φανταστείτε λοιπόν τις προοπτικές που ανοίγονται για εσάς,όταν όποιος σας εναντιώνεται βρίσκεται την άλλη μέρα με ένα ωραιότατο ζουρλομανδύα,και το βασικότερο,χωρίς την παραμικρή υποψία για το άτομο σας!
Αν λοιπόν επιθυμείτε για κάποιο λόγο(που προς το παρόν δε μας ενδιαφέρει)να χρησιμοποιήσετε τις υπηρεσίες μας,σκεφτείτε το καλά σήμερα και δώστε μας μια απάντηση αύριο.Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να σκεφτείτε την απάντηση αύριο γύρω στα μεσάνυχτα,και αν είναι καταφατική,θα έχετε σύντομα νέα μας.Αν η δοκιμή σας έπεισε,θα χαρούμε να μας (επι)σκεφτείτε αύριο,ώστε να γνωριστούμε και απο (σχετικά)κοντά.Η δοκιμή και η πρώτη υπόθεση(αν μας προτιμήσετε)είναι δωρεάν.

Δόκτωρ Σκούγιας

ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ ΔΙΗΓΗΜΑΤΩΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

ΤΕΤΑΡΤΗ 10 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2003
Πανσέληνος,Μηνοδώρας,Μητροδώρας

Χειροκροτήματα.Σιωπή.Κι άλλη σιωπή. Ο αρχηγός με το σουλούπι του αποτυχημένου φοιτητή στο εξωτερικό ανεβαίνει στο βήμα και όλο το αρχηγείο σείεται.Η οξεία φωνή του σηματοδοτεί την έναρξη της πιο φρικιαστικής εβδομάδας που περιμένει την Αθήνα. '' Συνέλληνες αντισταθείτε!Ας ψάλουμε όλοι μαζί το απολυτίκιο της Αγίας Μηνοδώρας! '' Όλη η αίθουσα όρθια.
'' Πνεύμα ανυψώσεως, θύμα εκκενώσεως.Προπομπός κοπώσεως,σήμα εφιδρώσεως....ΖΗΤΩ ΟΙ ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ!ΖΗΤΩ ΚΙ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΜΑΣ! ΕΠΙΘΕΣΗ! ''


ΠΕΜΠΤΗ 11

Η εβδομάδα που άλλαξε την ιστορία της Αθήνας αρχίζει.Η πιο χαζή και φευγάτη τρομοκρατική οργάνωση του κόσμου έπιασε δουλειά! Με μια Αλεφαντική προσέγγιση θα μπορούσαμε να πούμε ότι η 17Ν,με 25 χρόνια αντιστασιακών αγώνων ήταν το τζατζικάκι και οι πατάτες.Όσα όμως έκαναν αυτοί εδώ σε λίγες μέρες χωρίς λόγο ήταν το κυρίως πιάτο για τη σύγχρονη ιστορία της Eλλάδας.Ένα τεράστιο πιάτο με φρεσκοκομμένο γύρο από τα πτώματα εκατοντάδων Αθηναίων,κάθε μέρα, για όλη την επόμενη εβδομάδα.Λοιπόν αρρωστάκια,βάλτε τα αθλητικά σας,πάρτε το διήγημα και διαβάστε το κάνοντας rafting.



ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12
Αυτονόμου ιερομάρτυρος(Μεγάλοι οι Χάροι Του)

Χειροκροτήματα.Σιωπή.Ολοι έτοιμοι.- '' Σήμερα είναι του ΑγίουΑυτονόμου.Όλοι ξέρετε την ιστορία του και το απολυτίκιο του.Θέλω να σκεφτείτε ό,τι έχουμε πει ένα χρόνο τώρα,και να προσπαθήσετε να φανταστείτε τί θα έκανε στη θέση σας ο Άγιος Αυτόνομος αύριο.Όλοι Έτοιμοι '' -'' Ναι Αρχηγέ!!! ''.Βρυχώδης ενθουσιασμός και βορβορώδη αλυχτίσματα.


ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΑΝΙΚΟΥ


ΣΑΒΒΑΤΟ 13

'' Τέρενς,κυρίες και κύριοι, διακόπτουμε το υπέροχο πρόγραμμα μας για μια έκτακτη είδηση.Έκρηξη σημειώθηκε πριν λίγα λεπτά στο σημείο που βρισκόμαστε,εδώ στην καρδιά της Αθήνας!Αυτόπτες μάρτυρες ,κάνουν λόγο για 2 καμικάζι (μπόμπες)δυστυχώς όχι μελαχρινούς,οι οποίοι επιτέθηκαν σε πούλμαν που μετέφερε ραββίνους.Η Πατησίων Τέρενς έχει γεμίσει με μυαλά και σπλάχνα,και τα άσπρα σκουφάκια πλέουν σα νούφαρα στη λίμνη του αίματος '' -'' Ευχαριστούμε Δημήτρη,για ό,τι νεότερο κτλ κτλ...''

Απολογισμός ημέρας-80 νεκροί.

ΚΥΡΙΑΚΗ 14

Η δεύτερη μέρα της εβδομάδας πανικού είχε δύο χτυπήματα.Το πρώτο έγινε στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις και οι ζημιές ήταν μόνο υλικές.Το δεύτερο όμως συζητήθηκε σε όλη την υφήλιο γιατί είχε 150 νεκρούς, από τους οποίους οι 50 ήταν Αμερικανοί τουρίστες.Συγκεκριμένα,έξω απ’τη Βουλή ανατινάχτηκαν δύο καμικάζι και το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη καταστράφηκε τελείως.

Απολογισμός -148 άνθρωποι,2 τσολιάδες και 40 περιστέρια.


ΔΕΥΤΕΡΑ 15

'' Συνδεόμαστε με το αεροδρόμιο,όπου κάτι απίστευτο συνέβη πριν 20 λεπτά!Είχαμε τουλάχιστον 5 ταυτόχρονες εκρήξεις σε πολλούς χώρους του αεροδρομίου.Από μια πρώτη ματιά στην αίθουσα αναμονής,μπορούμε να πούμε Τέρενς ότι οι νεκροί θα ξεπεράσουν τους 200.Η εικόνα είναι φρικιαστική-άντερα χυμένα παντού,κομμένα μέλη και...''
-270


ΤΡΙΤΗ 16

Σήμερα το απόγευμα,όσοι έβλεπαν την εκπομπή της δρούζαινας δοκίμασαν τη μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής τους.Το θέμα ήταν: '' Η πεθερά μου επεμβαίνει στο γάμο μου '' και ανάμεσα στο κοινό βρίσκονταν δύο συνηθισμένοι νεαροί. Όταν ζήτησαν το λόγο,ούρλιαξαν κάτι ακατάληπτα και ανατινάχτηκαν.
-80 νεκροί.Πανελλήνιος θρήνος για τον άδικο χαμό της δρούζαινας και του σπύρου μπιμπίλα.


ΤΕΤΑΡΤΗ 17
Σοφίας,Πίστεως,Αγάπης και Ελπίδας

Σήμερα το μενού δεν περιλάμβανε εκατόμβες θυμάτων.Το χτύπημα της μέρας είχε μόνο 12 θύματα.Τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα όμως,θα τα βιώσει η Αθήνα αρκετούς μήνες αργότερα,όταν οι σημερινές εκρήξεις στο Δημόκριτο θα επηρεάσουν δραματικά την ήδη βεβαρυμένη ατμόσφαιρας της πόλης.


ΠΕΜΠΤΗ 18

-Τί έχουμε πάλι Δημήτρη?
-Μια φοβερή έκρηξη Τέρενς έξω από το κτίριο της Ολυμπιακής Επιτροπής στην Κηφισίας.Είναι η ώρα που πολλοί Αθηναίοι γυρνάνε στα σπιίτια τους,αλλά δυστυχώς κάποιοι σήμερα θα γυρίσουν σπίτι κομμάτια...
-170


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19
Τροφίμου (Ψυχιατρείου)

Η εβδομάδα πανικού τελείωσε με εφιαλτικό τρόπο για 200 Αθηναίους.Οι μισοί ανατινάχτηκαν ενώ περίμεναν έγκριση δανείου,και οι υπόλοιποι εξαϋλώθηκαν στο ΙΚΑ της γειτονιάς τους.Πρέπει να είναι απαίσιο να πεθαίνεις περιμένοντας...Οσο για τους έτσι, αύριο θα μάθουμε ποιοί είναι.Σήμερα γιορτάζουν και δεν το ξέρουν...


ΣΑΒΒΑΤΟ 20

1η προκήρυξη

Τις πράξεις παραδειγματισμού που παρακολουθήσατε την Εβδομάδα που πέρασε τις πραγματοποίησε με πλήρη επιτυχία ο νέος σας εφιάλτης.Η σέκτα '' Είμαστε...και κάνουμε...και έτσι...και αλλιώς...''.Ήταν ένα απλό δείγμα των προθέσεων μας ένα χρόνο πριν το αποκορύφωμα της βλακείας σας.Το μήνυμα μας είναι σαφές-σταματήστε τις προεργασίες.Δε θα γίνει εδώ η ολυμπιάδα!

ΚΥΡΙΑΚΗ 21

ΔΕΥΤΕΡΑ 22

ΤΡΙΤΗ 23

-'' Εδώ στο Πολυτεχνείο Τέρενς έβρεξε θάνατο.Το θέαμα είναι απερίγραπτο.Ένας καμικάζι εξαφάνισε κυριολεκτικά τα Goodys απέναντι απ’το Πολυτεχνείο.Αυτή τη στιγμή όσοι είναι μέσα καίγονται,ενώ το προαύλιο έχει γεμίσει με λόφους πτωμάτων.''
-'' Αρκετά Δημήτρη!'' Μάσκα αρχαίας τραγωδίας και το συμπέρασμα. ''Είναι φρικτό και τερατώδες...'' Κούνημα του κεφαλιού,restart και μάσκα Αριστοφάνη. ''Ας αλλάξουμε όμως θέμα .Γέννησε επιτέλους η Τατιάνα,το Λιβεριανό πάντα στο πάρκο Τάδεν του Γκλάντμπαχ''.
Το βίντεο τσουλάει και ο Τέρενς ανεβάζει με γρήγορες κινήσεις το μανίκι.Ηαμπιγιέζ έχει ζεστάνει το κουταλάκι και η μακιγιέζ σφίγγει το λαστιχάκι.


ΤΕΤΑΡΤΗ 24

2η προκήρυξη

Ενοχληθήκαμε και αντιδράσαμε.Ο λόγος? Όταν η 17Ν ήταν πρώτο θέμα,το όνομα της αναφερόταν 4167 φορές την ημέρα.Την Κυριακή και τη Δευτέρα το όνομα μας ακούστηκε μόνο 9 φορές.Να μην επαναληφθεί.Δραττόμεθα της ευκαιρίας και ανακοινώνουμε-Ζήτω η Αρχαία Ελλάδα!Τα διαστημόπλοια των προγόνων μας είναι έτοιμα.Θα φύγουμε,αλλά πρώτα θα σας κάνουμε ζημιά! Σταματήστε όλα τα έργα για την κοκα-κολυμπιάδα των οβριών,γιατί θα’χουμε άλλα...


ΠΕΜΠΤΗ 25

Από τις Αγγλικές εφημερίδες

Η Σεπτεμβριάτικη βροχή ξέβγαλε το αίμα απ’το χαλί της κυρίας Φλάουερς.Το τσάι σε συνδυασμό με τα βουτήματα έφεραν την ηλικιωμένη γυναίκα σε μια εύθυμη κατάσταση.Οι γείτονες τη βρήκαν γυμνή πάνω σ’ένα κόκκινο χαλί στη μέση του δρόμου.Στο διαμέρισμα της,όλες οι γάτες της ήταν κατακρεουργημένες.Η 80χρονη επικαλέστηκε τη σχέση της με ουφολογικές παραθρησκευτικές οργανώσεις.Οι αρχές ερευνούν την περίπτωση Έλληνα φοιτητή που νοίκιαζε δωμάτιο απ΄την κυρία Φλάουερς τα προηγούμενα χρόνια.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 26
Νέα Σελήνη

Μέχρι το απόγευμα δεν κουνήθηκε φύλλο.Όταν όμως στις πέντε ο σταθμός στο Σύνταγμα ανατινάχτηκε,ο συσσωρευμένος τρόμος ξέσπασε.Βγήκαν όλοι απ’τα σπίτια τους και φύγανε για τα χωριά τους.Μήπως θέλετε αριθμό, αρρωστάκια? Χίλιοι.Στρογγυλό και μυστηριώδες το νούμερο.Το σχέδιο ήταν απλό.10 άτομα μοιρασμένα σε όλες τις σκάλες και άλλα 10 στις αποβάθρες.


ΣΑΒΒΑΤΟ 27

3η προκήρυξη

ΑΝ
1)σ’ ένα χρόνο δεν υπάρχουν μόνο Έλληνες στην Αθήνα,
2)δε φύγουν οι πολυεθνικές και
3)δεν παραιτηθούν και οι 86 εβραίοι υπουργοί και βουλευτές
ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ!


ΚΥΡΙΑΚΗ 28

''Απεριόριστη θλίψη κατέκλυσε το πανελλήνιο στο άκουσμα της απόφασης της Δ.Ο.Ε. για την αναπόφευκτη αντικατάσταση της Αθήνας με τη Μόσχα''. Κούνημα του κεφαλιού για πολλή ώρα ,βούρκωμα και κλάμα.Διαφημίσεις.
- Όχι άλλο Τέρενς!
-Φέρε!
Ο Τέρενς πέθανε στις οχτώμισι… (O.D.)


ΔΕΥΤΕΡΑ 29
Κυριάκου Αναχωρητού

Σε κάποιο οβάλ γραφείο

-Λοιπόν έληξε. Από σήμερα κανείς σας δε θα δείχνει τίποτα.Ό,τι και να γίνει Γιωργάκη,κατάλαβες?
-Μα κύριε υπουργέ...
-Έφυγες...

Σε κάποιο κανάλι

-Ο Ξέρεις είπε ότι χωρίς ενημέρωση αυτοί οι βησιγότθοι είναι ακίνδυνοι.Εξαφανίσου τώρα!
-Μα...
-Ρε ΕΦΥΓΕΣ!!


ΤΡΙΤΗ 30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
Γρηγορίου Φωτιστού Αρμενίας

Διάλογος στο τρένο

-Δεν τα θέλει ο Θεός αυτά που γίνονται.Γι’αυτό τα κάνει.
-Κινούμενη άμμος,άσβεστο μίσος.
-Άλλωστε,κι ο Λωτ αν δε φοβόταν μη γίνει αλάτι,θα βόηθαγε το Θεό να κάψει τα Σόδομα.
-Φωτιά και αλάτι,πνεύμα ανυψώσεως.
-Πάμε.


ΤΕΤΑΡΤΗ 1 ΟΚΤΩΒΡΗ 2003

Κάπου εδώ τελειώνουν οι εκρήξεις.Άγγλοι και Έλληνες κομάντος βρήκαν και σκότωσαν τον αρχηγό μέσα στο σπίτι του,ενώ οι υπόλοιποι αυτοκτόνησαν ομαδικά για να αποφύγουν τη σύλληψη.Περίπου 2200 Αθηναίοι θυσιάστηκαν στο βωμό της απόλυτης ηλιθιότητας όλες αυτές τις μέρες και οι μόνοι που βγήκαν κερδισμένοι ήταν οι νεκροθάφτες κι οι ψυχίατροι.

ΛΟΣΤΕ

ΜΙΖΕΡΟ ΘΕΑΤΡΟ

Έχοντας φτάσει στο τέλος της μίζερης ζωής μου νιώθω την υποχρέωση να γράψω αυτά που συμβαίνουν τις νύχτες στην οδό Πνιγμένων Ναυτικών στο Λιμάνι.Αισθάνομαι τυχερός που είμαι ο μοναδικός μάρτυρας αυτών των φαινομένων και το θεωρώ τιμή μου που τα καταγράφω εγώ,ένας ταπεινός ρακοσυλλέκτης που ζει μέσα σε ένα χαρτόκουτο.

Η οδός Πνιγμένων Ναυτικών βρίσκεται στο βόρειο μέρος του Λιμανιού,στην περιοχή όπου τελειώνει η έρημος με τις χιλιάδες μάντρες αυτοκινήτων και τις αποθήκες και αρχίζει ο βάλτος με τα αρχαία αποτρόπαια κτίσματα.Ουσιαστικά είναι το σύνορο ανάμεσα στο Λιμάνι και το απόλυτο σκοτάδι.Είναι στριμωγμένη ανάμεσα σε δύο σειρές από συμπλέγματα πανύψηλων αποθηκών που της κρύβουν τον ουρανό, με αποτέλεσμα τις λιγοστές μέρες που δεν έχει ομίχλη να βλέπεις πέρα από τη μύτη σου,ενώ τις νύχτες ο δρόμος ενσωματώνεται στο πλήρες σκοτάδι με μόνη φωτεινή εξαίρεση το σημείο απέναντι απ΄το ¨σπίτι¨ μου.Εκεί,δίπλα στον τοίχο της πιο ψηλής αποθήκης υπάρχει μια κολόνα που σχηματίζει ένα κύκλο φωτός και θυμίζει προβολέα θεάτρου. Είναι σαν ένα απειλητικό πάλκο,με τον προβολέα να φωτίζει τους περιστασιακούς πρωταγωνιστές,τους εκάστοτε διάττοντες αστέρες της πολυτάραχης νυχτερινής ζωής του Λιμανιού.Κι εγώ,ένα με το σκοτάδι,μοναδικός θεατής φρικαλέων μονόπρακτων που παίζονται αποκλειστικά για μένα!

Όταν ακούω κραυγές και ποδοβολητά,ξέρω ότι θα δω τουλάχιστον κάποια καταδίωξη.Και αν είμαι τυχερός,οι διώκτες θα προλάβουν το
θύμα μέσα στα όρια του Μίζερου Θεάτρου, όπως έχω
ονομάσει τον κύκλο γύρω απ΄την κολόνα. Άλλες φορές πάλι,το σκοτάδι γεννάει μορφές που χρησιμοποιούν το Μίζερο Θέατρο για τις συναλλαγές τους,αλλά και για τιμωρία σε περίπτωση αθέτησης των ακατανόμαστων συμφωνιών τους.Πέρα από τις συνηθισμένες βιαιοπραγίες που συμβαίνουν σε όλα τα λιμάνια του κόσμου,τα δικά μας αποβράσματα ως υπέρτατη τιμωρία χρησιμοποιούν την ψυχολογική βία:Δένουν με χειροπέδες τον παραβάτη στην κολόνα και χάνονται στο σκοτάδι.Το θύμα δεν ξέρει αν οι Λιμανίσιοι έχουν απομακρυνθεί,αν και με τους ήχους που ακούει δε νομίζω να το νοιάζει ιδιαίτερα η ανθρώπινη απειλή,καθώς οι θόρυβοι που ακούγονται στη γειτονιά μου δεν έχουν τίποτα το ανθρώπινο,είναι ήχοι βγαλμένοι κατευθείαν απ’την κόλαση. Ουσιαστικά τους γεννάει το μυαλό των θυμάτων,και χάρη στην εξωπραγματική ακουστική της οδού Πνιγμένων Ναυτικών μετουσιώνονται σε ήχους που τους ακούω ακόμα κι εγώ.

Οι περισσότεροι δεν αντέχουν πάνω από τρεις ώρες,χάνουν τα λογικά τους και παθαίνουν ανεπανόρθωτες ζημιές στα νεύρα και το μυαλό τους.Τους έχω απέναντι μου να σφαδάζουν δεμένοι στην κολόνα και παρατηρώ τη σταδιακή μεταμόρφωση τους από σκληρά αλάνια του Λιμανιού σε ψυχωτικούς,σε ανθρώπους που ποτέ πια δε θα καταφέρουν να ξεστομίσουν μια λογική κουβέντα,και στην υπόλοιπη ζωή τους θα περιφέρονται στο Λιμάνι χλευαζόμενοι απ’όλους.Αυτή είναι και η μοναδική διασκέδαση που έχω στην άθλια ζωή μου.Δεκάδες φορές έχω παρακολουθήσει ανθρώπους να οδηγούνται στην τρέλα μέσα σε λίγες ώρες.Και το πιο διασκεδαστικό είναι ότι η ψυχική τους ισορροπία διαταράσσεται χωρίς κάποια χειροπιαστή αιτία,απλώς οι φοβίες τους εξορύσσονται απ’τα τρίσβαθα του μυαλού τους από ένα αόρατο αρχαίο χέρι που τις πετάει στους τοίχους και τις κάνει μουσική.

Έτσι,κατά καιρούς στην οδό Πνιγμένων Ναυτικών αντηχούν ουρλιαχτά λύκων, βουητά από έντομα,τρακαρίσματα,γρυλλίσματα απερίγραπτων πλασμάτων,και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς…Σύντομα λοιπόν το ταραγμένο μυαλό του θύματος μετατρέπεται πανεύκολα σε διαταραγμένο,καθώς ακούει αυτό που πάντα φοβόταν (χωρίς αναγκαστικά να το γνωρίζει) να πλημμυρίζει το σκοτάδι και να πλησιάζει καταιγιστικά.Επίσης,υποθέτω ότι όταν είσαι δεμένος,λουσμένος στο φως και περιστοιχισμένος απ’το απόλυτο σκοτάδι,ο χρόνος κυλάει διαφορετικά.Δεν εξηγούνται διαφορετικά οι στερεοφωνικές κραυγές τους,που ακούγονται λες και το alter ego τους παρακολουθεί τον εαυτό του σε αυτή την κατάσταση,ανήμπορο να βοηθήσει τον αλλόκοτο καθρέφτη που βλέπει απέναντι του.

Αυτά από μένα.Πεθαίνω τώρα.Αφήνω δηλαδή το σαρκίο του άστεγου και ελπίζω να συνεχίσω να ζω στο δρόμο των ονείρων τους,στοιχειώνοντας τις ένοχες ονειρώξεις τους και περιμένοντας τη νύχτα που θα βρεθούν κι αυτοί καθηλωμένοι στο Μίζερο Θέατρο για την τελευταία παράσταση της ζωής τους ως όντα με λογική και αξιοπρέπεια (οι οποίες σύντομα θα χαθούν στο λαβύρινθο των φοβιών τους). Δεν περιγράφω άλλο…




Ο ΠΟΝΤΙΚΟΜΟΥΡΗΣ ΣΤΟ ΜΙΖΕΡΟ ΘΕΑΤΡΟ


Η κολόνα έριχνε άπλετο φως σε εκείνο το σημείο του κακόφημου δρόμου που οδηγούσε στο Λιμάνι.Γύρω απ’τον φωτεινό αυτό κύκλο επικρατούσε πλήρες σκοτάδι.Την απόλυτη ησυχία τάραξε το τρέξιμο από ένα πανικόβλητο άνθρωπο και τους τρεις διώκτες του.Η απόσταση μεταξύ τους μειωνόταν συνέχεια,και η αναπόφευκτη προσέγγιση έγινε κατα τύχη(;)ακριβώς κάτω απ’το φως της κολόνας.Ο άνθρωπος που πιάστηκε λεγόταν Ποντικομούρης και ήταν ριφιφιτζής.Λίγα λεπτά πριν είχε κάνει μια λάθος επιλογή χώρου για να μπουκάρει.Η αποθήκη που διάλεξε να ξαλαφρώσει ήταν του Ροκάνα,ενός απ’τα χειρότερα μούτρα στο Λιμάνι,τον οποίο είχε ακουστά.Τώρα τον έβλεπε κι από κοντά,κάτω απ΄το φως της κολόνας,και οι ιστορίες που ακούγονταν γι’αυτόν και τους μπράβους του έκαναν τον Ποντικομούρη να μη μπορεί να σταθεί στα πόδια του απ’το τρέμουλο.

Στα μπαρ του Λιμανιού λέγανε ψιθυριστά ότι ο Στυγνός ήξερε με ακρίβεια πόσες ώρες ζουν οι ακρωτηριασμένοι άνθρωποι,και το είχε διασταυρώσει επιστημονικά μετά από εκατοντάδες πειράματα.Όσο για τον Ζοφερό,τον άλλο μπράβο του Ροκάνα,όλοι ξέρανε ότι με τα νυστέρια του μπορούσε σε δευτερόλεπτα να αφαιρέσει το δέρμα του προσώπου,πριν χρησιμοποιήσει τις τανάλιες του για διάφορες εικαστικές παρεμβάσεις.Για το Ροκάνα ήξερε ότι του άρεσε να κοιμίζει με χλωροφόρμιο αυτούς που ήθελε να τιμωρήσει,και να τους μεταφέρει σε μέρη όπου το ξύπνημα ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη,και η σωματική ακεραιότητα του παθόντα αμφίβολη.Όταν τα είχε πρωτοακούσει όλα αυτά ο Ποντικομούρης του είχαν φανεί μια ευχάριστη ιστοριούλα,πιθανή να συμβεί σε οποιονδήποτε στο Λιμάνι,εκτός φυσικά απ’αυτόν.Τώρα όμως,κάτω απ’το φως της κολόνας,στη μέση του απέραντου σκοταδιού,ήταν σίγουρος ότι θα πέθαινε με κάποιο ακραίο και υπερβολικά οδυνηρό τρόπο.

Αυτό που τον τρόμαζε περισσότερο ήταν η σιωπή τους.Μόλις τον πιάσανε,δεν εκτονώσανε την ένταση που είχε δημιουργηθεί από την καταδίωξη με άσκοπο ξύλο και φωνές.Οι μπράβοι τον έδεσαν με χειροπέδες στην κολόνα,του γύρισαν την πλάτη και περίμεναν τον Ροκάνα που είχε αποσυρθεί στο σκοτάδι και συσκεπτόταν με τη φαντασία του για την εύρεση κάποιου αποτρόπαιου βασανιστηρίου.
Πριν περάσει ένα λεπτό, ο Ροκάνας κάλεσε τους μπράβους του στη σκιερή και αθέατη πλευρά,και τίποτα δεν έδειξε ότι απομακρύνθηκαν,
ούτε βήματα ακούστηκαν,ούτε ομιλίες.Ο Ποντικομούρης ένιωθε την παρουσία τους και τα ορθάνοιχτα μάτια του προσπαθούσαν να νικήσουν το έρεβος.Ήταν η μοναδική φορά στη ζωή του που φοβόταν πραγματικά το σκοτάδι.Έχοντας συνηθίσει τόσα χρόνια να αποτελεί μέρος των σκιών του Λιμανιού,έτοιμος να δράσει ανά πάσα στιγμή ξαλαφρώνοντας τους απρόσεχτους,τώρα που βρισκόταν στη φωτεινή πλευρά του νομίσματος ένιωθε σαν ένας ευδιάκριτος στόχος για οτιδήποτε μπορούσε να τον απειλήσει,δεμένος καθώς ήταν,πέρα απ’το Ροκάνα που δεν ήξερε που είναι.

Τώρα πια,ο Ροκάνας δεν του φαινόταν τόσο απειλητικός,αφού μια ανθρώπινη παρουσία,έστω και βάρβαρη,θα ήταν σχετικά καλοδεχούμενη,γιατί θα έσπαγε την αφύσικη ησυχία που επικρατούσε στην περιοχή.Ο Ποντικομούρης είχε περάσει πολλές φορές απ’αυτό το σημείο του δρόμου και θυμόταν ότι πάντα ακουγόταν η μουσική από κάποια κοντινά μπαρ,αλλά και θόρυβοι απ΄τα φορτηγά που πήγαιναν προς τις αποβάθρες.Τώρα όμως,δεν άκουγε κανένα ήχο που να υποδηλώνει ότι βρισκόταν σε πόλη,μόνο η απόλυτη σιωπή,η σιωπή που κάνει κάθε άνθρωπο να θέλει να ουρλιάξει για να αποδείξει στον εαυτό του ότι δεν κουφάθηκε ή ακόμα χειρότερα ότι δε σταμάτησε ο χρόνος.Αν όμως δεν ουρλιάξεις και προσπαθήσεις πραγματικά να «αφουγκραστείς»,θα ανακαλύψεις διαδοχικά ήχους που όλο και θα δυναμώνουν.Αυτό έκανε κι ο Ποντικομούρης και ευτυχώς (;) γι’αυτόν,άκουσε.

Το ηχητικό υπόβαθρο της όχι και τόσο απόλυτης σιωπής (πλέον) το αποτελούσε ο μακρινός βόμβος ενός αεροπλάνου και μετά από λίγο ένας μεταλλικός ήχος απ’την πλευρά των ναυπηγείων.Όταν το αεροπλάνο πέρασε,ο ήχος των ναυπηγείων ακουγόταν καλύτερα κι ο Ποντικομούρης ξεχώρισε τον ήχο του σίδερου που κόβεται απ΄τις τεράστιες πριονοκορδέλες.Προς το παρόν είχε ξεχάσει τη θλιβερή κατάσταση που βρισκόταν,και είχε αφοσιωθεί σ’αυτό τον ήχο,το μοναδικό συνδετικό κρίκο με την πραγματικότητα,την πραγματικότητα που καθημερινά βίωνε και (κυρίως) άκουγε,την πολύβουη πόλη με τον κόσμο,τα μπαρ,τα καράβια και φυσικά τα ναυπηγεία. Ήταν η μοναδική φορά στη ζωή του που θα ήθελε πολύ να είναι μέσα στα ναυπηγεία:να απολαμβάνει τη φασαρία απ’τις φωνές των ανθρώπων, τα μηχανήματα,τον ήχο του ατσαλιού που συνθλίβει το σίδερο,τον ήχο της πριονοκορδέλας!

Η επιθυμία του να επικοινωνήσει με αυτό τον ήχο,τον κατέστησε ικανό να μπορεί να δει με τα μάτια του μυαλού του τις πριονοκορδέλες.Μέσα από τις σπίθες κάποιας ηλεκτροκόλλησης ξεπρόβαλλε ένας μεταλλικός κάθετος δίσκος με ατσάλινα δόντια στην περίμετρο του,πολυ λεπτός και με διάμετρο περίπου δέκα μέτρα,που έκοβε τα σίδερα με ήχο που θύμιζε χιλιάδες τρακαρίσματα.Και μετά το τσαλάκωμα της λαμαρίνας,η πριονοκορδέλα προχώρησε στη σάρκα:την έκοβε με ευκολία και ταχύτητα.

Ο Ποντικομούρης μ’ένα τίναγμα του κεφαλιού και μια κραυγούλα ξεκόλλησε το μυαλό του απ’το δρόμο που είχε πάρει και επανήλθε στο σκοτάδι και στο γνωστό ήχο που τώρα είχε δυναμώσει μυστηριωδώς.
Ενώ τα ναυπηγεία απείχαν δυο χιλιόμετρα,το σίδερο ακουγόταν να κόβεται στα γύρω τετράγωνα,αλλά και απ’την πλευρά του βάλτου.Δεν ακούγεται λογικό,αλλά οι πριονοκορδέλες πλησίαζαν.Μασούσαν ανεξέλεγκτα ό,τι έβρισκαν και είχαν ένα στόχο:την κολόνα.Ένας αργός μεταλλικός σεισμός κύκλωνε το σημείο και τα γύρω κτίσματα έστελναν κομματάκια απ΄τα μπάζα τους στο φως,καθώς κατεδαφίζονταν πανηγυρικά και εξαίσια.

Ο Ποντικομούρης τώρα χτυπιόταν πανικόβλητος,και με τις κραυγές του προσπαθούσε να καλύψει οποιοδήποτε άλλο φρικαλέο ήχο.Είχε συνειδητοποιήσει πλέον ότι οι σάρκες του θα ξεσκίζονταν απ΄τις πριονοκορδέλες και από δόντια που δεν ήταν ανθρώπινα,και ευχόταν αυτό να πραγματοποιηθεί όσο πιο γρήγορα γινόταν.Αυτή η φριχτή αναμονή του έκαιγε τον εγκέφαλο.Το δεύτερο πράγμα που κατάλαβε ήταν ότι ο Ροκάνας είχε συνάψει κάποια ανίερη συμφωνία με τις Οντότητες του Βάλτου,στις οποίες τον πρόσφερε με άγνωστα ανταλλάγματα.

Αυτές ήταν και οι τελευταίες λογικές σκέψεις που πέρασαν απ΄το μυαλό του Ποντικομούρη λίγο πριν ο εγκέφαλος του μετατραπεί σε ένα τεράστιο και εκτυφλωτικά φωτεινό ουρλιαχτό.Το στόμα και τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα,και το σώμα του τρανταζόταν από σπασμούς,περιμένοντας το αναπόφευκτο αλλά απελπιστικά καθυστερημένο πετσόκομμα.Σε αυτή την κατάσταση τον βρήκαν δυο λιμανόμουτρα μια ώρα πριν ξημερώσει.Έχοντας επιλέξει το σημείο για κάποιες ακατονόμαστες διαπραγματεύσεις με τον Απόλα,θεώρησαν αν μη τι άλλο ενοχλητικό το ηχητικό υπόβαθρο με τις χαοτικές κραυγές και τα χτυπήματα του κεφαλιού στην ξύλινη κολόνα.Με ένα μπαλτά του έκοψαν τα χέρια απ΄τους καρπούς,ξαφνιάστηκαν απ΄το βλέμμα ευγνωμοσύνης που τους έριξε,και τον άφησαν να χαθεί τρέχοντας προς τις σκιές...