ΕΦΙΑΛΤΗΣ 23-03-12

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που κατέγραψα ένα όνειρό μου. Είναι Παρασκευή, 7:30 το πρωί και μόλις είδα έναν από τους πιο ρεαλιστικούς εφιάλτες της ζωής μου. Ακόμα και το στιλό δε γράφει καλά, λες και αρνείται να συμμετάσχει σε αυτό το έγκλημα.

Είδα ότι έμενα ακόμα με τους γονείς μου και το σπίτι μας ήταν στην Αγίου Κωνσταντίνου στο κέντρο. Είχαν μαζευτεί οι συγγενείς μας και κάποια στιγμή κατέβηκα να πάρω τσιγάρα για ένα θείο μου. Πήγα από τις σκάλες και όταν έφτασα στον πρώτο όροφο είδα ότι η πόρτα του απέναντι διαμερίσματος δεν υπήρχε και μέσα στο σπίτι ήταν ένα διπλό κρεβάτι με αποθηκευτικό χώρο από κάτω, απ'τον οποίο προεξείχαν δύο πόδια μέσα σε σκαρπίνια. Κοίταξα καλύτερα και είδα το πτώμα ενός ανθρώπου με κοστούμι. Κάτι μου θύμιζε το φιδίσιο πρόσωπό του και άρχισα να ψάχνω το δωμάτιο. Το σπίτι ανήκε παλιά στους θείους και τα ξαδέρφια μου, κάτι που είχα απωθήσει στο υποσυνείδητο, αλλά μου το υπενθύμισαν οι φωτογραφίες των ξαδερφιών μου στον καθρέφτη ενός επίπλου, σαν αυτά που έχουν οι αρτίστες στα καμαρίνια τους. Ενώ κοίταζα τον καθρέφτη, ένιωσα ένα παγωμένο χέρι στον ώμο μου, χωρίς όμως να υπάρχει κάτι πίσω μου. Έκανα ένα σάλτο προς τα δεξιά και γύρισα. Απέναντί μου στεκόταν ο πεθαμένος που είχα ενοχλήσει πριν από λίγο. Με κοίταξε με ύφος ύαινας και το μίσος ξεχείλιζε απ'τα κατακόκκινα μάτια του, πέρναγε απ'το γεμάτο ξεραμένους αφρούς στόμα του και απλωνόταν στο σαφρακιασμένο γκριζοπράσινο δέρμα του.Βγήκα τρέχοντας και κουτρουβάλησα τις σκάλες συνειδητοποιώντας ότι αυτός που με κυνηγούσε ήταν ο Robert Zoellick, ο πρόεδρος της παγκόσμιας τράπεζας.

Η Αγίου Κωνσταντίνου είχε τη συνηθισμένη νυχτερινή κίνηση και κατευθύνθηκα προς την πλατεία Καραϊσκάκη, ακολουθώντας ουσιαστικά τη ροή του πλήθους που προσέγγιζε με περιέργεια την πλατεία, στην οποία γινόντουσαν επεισόδια. Ήξερα ότι ο βουρδούλιακας με κυνηγούσε ακόμα, ήμουν σίγουρος, έτσι πλησίασα το κέντρο των ταραχών, εκεί όπου Πολωνοί οικοδόμοι πλακωνόντουσαν με Ουκρανούς νταβατζήδες. Η ένταση της στιγμής λειτούργησε ως ασπίδα για το νευρικό μου σύστημα και αμέσως με κατέκλυσε ένα συναίσθημα ηρεμίας και ασφάλειας. Όλα γύρω μου ήταν τόσο πραγματικά, τόσο καθημερινά, και ο πρόεδρος της παγκόσμιας τράπεζας δεν είχε καμία θέση σε αυτή την πτυχή της νυχτερινής Αθήνας. Εδώ που τα λέμε, δεν είχε καμία θέση ούτε στην πολυκατοικία στην οποία μεγάλωσα και έμενα ακόμα, γι'αυτό αγόρασα τα τσιγάρα του θείου και γύρισα πίσω. Μάλλον είναι περιττό να πω ότι δεν υπήρχε ανελκυστήρας, αλλιώς θα τον είχα χρησιμοποιήσει και πριν. Ανέβηκα στον πρώτο όροφο και είδα καπάκι από φέρετρο αντί για πόρτα, οπότε συνέχισα προς τα πάνω.

Οι τοίχοι σε αυτές τις πολυκατοικίες είναι αρκετά λεπτοί ώστε να αντιληφθώ ότι στο σπίτι μου διεξαγόταν μια έντονη λογομαχία ανάμεσα στους γονείς και τους συγγενείς μου. Όταν μπήκα, η διένεξη σταμάτησε τόσο απότομα που κατάλαβα ότι με αφορούσε, και όλοι με κοιτάζανε με ένοχο ύφος το οποίο όμως περιείχε και οίκτο. Προσπάθησα να τους αφηγηθώ αυτό που μου είχε συμβεί, αλλά το προηγούμενο θέμα συζήτησης φαινόταν αρκετά πιο σοβαρό και κανείς δε μου έδινε σημασία. Είχαν γυρίσει όλοι προς τους γονείς μου και προσπαθούσαν να τους πείσουν ότι είχε έρθει η ώρα να μου αποκαλύψουν κάτι που μου έκρυβαν για χρόνια. Μη μπορώντας να το αποφύγουν, οι γονείς μου με απολογητικό ύφος μου είπαν ότι ο πραγματικός μου πατέρας ήταν ο Γιώργος Βαρδινογιάννης.

Το σοκ ήταν τεράστιο, αλλά τουλάχιστον δεν ήμουν γιος του Robert Zoellick, γιατί έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, αυτή την εξέλιξη θα περίμενα. Έπνιξα ένα λυγμό και πήγα στο δωμάτιό μου για να ξυπνήσω.