Ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ ΤΗΣ ΒΡΩΜΑΣ

Βρώμαγε.Μάλλον,έζεχνε!Ό,τι πιο ελεεινό έχεις δει σε ανθρώπινο όν!Περπάταγε σα ζόμπι στο σταθμό στο Μαρούσι και άφηνε ένα μονοπάτι από αναθυμιάσεις.Τα ρούχα του είχαν μια καφεκόκκινη κρούστα και τα φουντωτά μαλλιά είχαν φωλιές από σοβά που σχημάτιζε δρόμο πάνω στην αποβάθρα.

Όταν ήρθε το τρένο,τον είδα να μπαίνει σε ένα απ΄τα μεσαία που ευτυχώς είχαν κόσμο,αλλά δυστυχώς...Μπήκε αργά σπρώχνοντας κάποιους άτυχους και ξάπλωσε σε τρία καθίσματα στο τέλος.Κοιμήθηκε αμέσως και το βαγόνι στην Ειρήνη σχεδόν άδειασε.Όσοι έμπαιναν στους επόμενους σταθμούς βγαίνανε στα καπάκια και σκέφτηκα ότι θα’χε γέλιο να βλέπεις από πάνω αυτή τη φάση.Τον παρατηρούσα που κοιμόταν και αμέσως είδα μέσα από το φράγμα των αναθυμιάσεων μια πολύ ζωντανή εικόνα.Ο τύπος καθαρός στο μυαλό και το σώμα είναι πάνω απ’το σιχαμένο κλώνο του που κοιμάται.Μόλις ένιωσα τη γνώριμη σκοτοδίνη πλησίασα αγνοώντας τα τοξικά και προσπάθησα να δω από πάνω για δεύτερη φορά στη ζωή μου.Στα πέντε μέτρα απ’το Τσέρνομπιλ, είδα ξανά την όρθια φιγούρα να κινείται απόκοσμα και επιτέλους συντονίστηκα!

Έβλεπε λοιπόν ότι είχε κόψει τα ζαμπά και ένα ωραίο πρωί που μπήκε στο τρένο είδε ένα βρωμερό όγκο να κοιμάται και ένιωσε την ανάγκη να πλησιάσει.Όταν άκουσε τις μυρωδιές και μύρισε τις άπειρες παραλλαγές του προσώπου του, κατάλαβε ότι κάτι ήταν λάθος. Πριν προλάβει να κάνει τίποτα,ένιωσε να τον ρουφάει ο άλλος του εαυτός.Ήξερε ότι αν η αναρρόφηση πετύχαινε,θα τελείωνε την τωρινή ζωή του!
Μα...αφού θυμόταν!Είχε να πιει δυο χρόνια,ετοίμαζε μια νόμιμη δουλειά και τώρα πήγαινε στον Πειραιά για καφέ.Είναι δυνατόν όλα αυτά να ήταν μόνο ένα όνειρο??Λυσσασμένος απ’τα σαδιστικά παιχνίδια του Μορφέα αντιστάθηκε όσο μπορούσε,ουρλιάζοντας συγκεκριμένα περιστατικά των δύο τελευταίων χρόνων.Οι σκιές όμως που γένναγε η μπίχλα του αρρωστημένου αυτού καθρέφτη τον τύλιξαν και άρχισαν να του αφαιρούν την υλική του υπόσταση.Βυθίστηκε μέσα ουρλιάζοντας και ένιωσε να γίνεται ένα με τη σκοτεινή βρώμα.Η διαδικασία του ξυπνήματος είχε αρχίσει.Σηκώθηκε σιγά σιγά και βγήκε στην Αττική.
Τον έβλεπα να συνεχίζει τη βρωμερή πορεία του,σα να μην είχε συμβεί τίποτα...